ಮೊಲದ ಹಲ್ಲಿನ ಪೋರಿ

 

ಕುಮಟೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾಗಲೆಲ್ಲ ಗೋಕರ್ಣಕ್ಕೆ ಅಲೆಮಾರಿಯಂತೆ ಹೋಗುವುದು ನನ್ನ ಖಯಾಲಿ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಪೈ ರೆಸ್ಟೊರಂಟಿನ ಈರುಳ್ಳಿ ಭಜೆ ಮತ್ತು ವಡಾಪಾವ್ ಸವಿಯುವುದು ನೆಪವಾದರೆ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತದಡಿಯ ಬಂದರಿನ ಹತ್ತಿರ ಅಘನಾಶಿನಿ ನದಿಯ ನೋಡಲು ಹೋಗುವುದು ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ, ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಕೋಟಿ ತೀರ್ಥದಲ್ಲಿರುವ ಗೆಳತಿಯ ನೋಡಲು ಹೋಗುವ ನೆಪ. ಅಲ್ಲಿಯ ಗಲ್ಲಿಗಳ, ಸಮುದ್ರ ತೀರದ ಜನಜಂಗುಳಿಯ ಉತ್ಸಾಹವನ್ನು ಮೊಗೆದು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹೊಯ್ದುಕೊಳ್ಳುವ ತಲುಬು ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲ ಗೋಕರ್ಣಕ್ಕೆ ಹೊರಟುಬಿಡುತ್ತೇನೆ.

ನೀಲಿ ಬಾನು ಬಾಗಿ ಮುತ್ತಿಡುವ ನೀಲಿ ಕಡಲು, ಸೂರ್ಯಾಸ್ತವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ದಿಗಂತದ ಅಂಚಲ್ಲಿ ಹಣತೆ ಹಚ್ಚಿದಂತೆ ಕಾಣುವ ಬೋಟುಗಳು, ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ಸೆಕೆಂಡುಗಳಿಗೆ ಒಮ್ಮೆ ನಕ್ಷತ್ರದಂತೆಯೇ ಮಿನುಗುವ ಬೇಲೆಕಾನಿನ ಲೈಟೌಸಿನ ದೀಪ. ಇಂಥವುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಬೆನ್ನಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಿರುವ  ಗೋಕರ್ಣವು ಪ್ರತಿದಿನವೂ. ವಿವಿಧ ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲಿ ಮಿಂದೇಳುತ್ತ ಓಕಳಿಯಾಡುತ್ತದೆ.

ಚಿತ್ರ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿರುವ ಒಂದಿಷ್ಟು ವಿದೇಶಿಯರು; ತೀರಿಹೋದವರ ಕಾರ್ಯಮುಗಿಸಲು ಬಂದ ಒಂದಿಷ್ಟು ಜನರು; ದೇವಳದ ಎದುರಿಗೆ ದೂರ್ವೆ, ಕಮಲ, ಬಿಲ್ಪತ್ರೆ, ದಾಸಾಳ, ಕೋಟೆ ಹೂ, ಎಕ್ಕ ಮುಂತಾದವುಗಳನ್ನು ಚಂದಕ್ಲ ಎಲೆಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ನಿಲ್ಲುವ ಹೆಂಗಸರು; ಬಣ್ಣದ ಪತಾಕೆಗಳಿಂದ ಸಿಂಗರಿಸಿಕೊಂಡು ಗೋಕರ್ಣದ ಗಣಪತಿ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಎದುರಿಗೆ ಅಮಾವಾಸ್ಯೆಯ ಕಾದು ನಿಂತಿರುವ ರಥ; ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಕಾಣುವ 'ಜೇಟಿ' ಕಟ್ಟಿರುವ ಹಾಲಕ್ಕಿ ಹೆಂಗಸರು; ಕೋಟಿ ತೀರ್ಥದ ಗಲ್ಲಿಗಳು, ರಸ್ತೆಯ ಇಕ್ಕೆಲಗಳಲ್ಲಿ ಬಗೆಬಗೆಯ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಮಾರುವ ವ್ಯಾಪಾರಸ್ಥರು‌ ಮತ್ತು ಇದೆಲ್ಲವನ್ನು ನೋಡುತ್ತ ಆಕಳಿಸುವ ಕಡಲು!


ಅಪ್ಪ- ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆಗೆ ಗಣಪತಿ ಮತ್ತು ಮಹಾಬಲನ ದರ್ಶನ ಮುಗಿಸಿ ವಾಡಿಕೆಯಂತೆ ಗೋಕರ್ಣದ ಮೇನ್ ಬೀಚಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಪಡುವಣದತ್ತ ಮುಖ ಮಾಡಿದ್ದ ಸೂರ್ಯ.  'ನೀರಿಗೆ ಇಳಿಯಡದೇ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಲೆ' ಇದ್ದ ಅಮ್ಮನ ಬಗಲಲ್ಲೇ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ ನಾನು. ನನಗೆ ಈ ಸಮುದ್ರದ ನೀರಲ್ಲಿ ಮೈ ಒದ್ದೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಎಂದು ಅನಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಪಾದ ತೋಯಿಸಿಕೊಂಡು ದಂಡೆಯುದ್ದಕ್ಕೂ ನಡೆಯುವುದು ಬಹಳ ಪ್ರೀತಿ.


ಒಂಟೆಯೊಂದಿಗೆ ಸಂಭಾಷಿಸುತ್ತಿರುವ ವಿದೇಶಿ ಮಹಿಳೆ, ತಲೆಗೊಂದು ಕೇಸರಿ ಮುಂಡಾಸು, ಕಾವಿ ಬಟ್ಟೆ ತೊಟ್ಟು ಎದೆಗೆ ತಾಗುವಷ್ಟು ಉದ್ದದ ಬಿಳಿಯ ಹತ್ತಿಯ ಗಡ್ಡವ ಬಿಟ್ಟ ನೀಲಿ ಕಣ್ಣಿನವ, ಸೆಲ್ಫಿ ತೆಗೆಯುವುದರಲ್ಲಿ ನಿರತಳಾಗಿರುವ ಮರಾಠಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಹೆಂಗಸರು, ಮರಳಲ್ಲಿ ಮನೆಯ ಕಟ್ಟುತ್ತ ಇಹವ ಮರೆತಿರುವ ಮಕ್ಕಳು, ಬಾಂಬೆ ಮಿಠಾಯಿಯ ಗುಲಾಬಿ ಸೆರಗನ್ನು ಉದ್ದಕೆ ಬಿಟ್ಟು ನಡೆಯುತ್ತಿರುವವ, ಕ್ಯಾಂಡಿಯೊಂದನ್ನು ಮೆಲ್ಲುತ್ತ ಕುಳಿತಿರುವ ಮಗು, ಸೂರ್ಯಮುಳುಗುವುದರ 'time lapse' ತೆಗೆಯಲು ಹವಣಿಸಿರುವ ಟ್ರೈಪಾಡಿನ ಹುಡುಗ.

ಹೀಗೆ ದಡದಲ್ಲಿ ನೆರೆದಿದ್ದ ವಿವಿಧ ಬಗೆಯ ಜನರನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದವಳನ್ನು ಸೆಳೆದವಳು ದೊಡ್ಡ ಚೌಕವಿದ್ದ ಮಾಸಲು ಅಂಗಿ, ಅರೆಗೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಲಂಗ ಧರಿಸಿದ್ದ ಅಜಮಾಸು 8-9 ವರ್ಷದ ಬಾಲೆ. ಸೀದಾ ಬಂದವಳೇ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಟಮಕಿಯನ್ನು ಬಡಿಯುತ್ತ, ನನ್ನ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಎಳೆಯ ತೊಡಗಿದಳು. ಸಿಗ್ನಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ, ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ, ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ಮೈ ಮುಟ್ಟಿ ಹಣ ಕೇಳುವವರ ಕಂಡರೆ ಸರ್ರನೆ ಸಿಟ್ಟು ನೆತ್ತಿಗೇರಿಬಿಡ್ತದೆ ನನಗೆ. ಇನ್ನೇನು ಗದರಿಸಬೇಕು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ತನ್ನೆರಡು ಮೊಲದ ಹಲ್ಲುಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿ ನಕ್ಕಳು. ಕಡಿಮೆಯೆಂದರೂ ಐದಾರು ಬಣ್ಣಗಳಿದ್ದ ನನ್ನ  ಅಂಗಿಯ ಮೇಲಿತ್ತು ಆಕೆಯ ಕಣ್ಣು. ನಾನೂ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ ಫೊಟೊ ತೆಗಿತೇನೆ ಎಂದು ಕ್ಯಾಮೆರ ರೆಡಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆ ತಕ್ಷಣ ಮುಖಕ್ಕೆ  ಕೈ ಅಡ್ಡ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಳು. ಅಪ್ಪ ಅವರ ಜೇಬಿಗೆ ಕೈ ಹಾಕಿ ಒಮ್ಮೆ ಜಾಲಾಡಿಸಿ ಸಿಕ್ಕ ಚಿಲ್ಲರೆಯನ್ನು ಅವಳಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರು. ಆದರೂ ಅವಳ ಕಣ್ಣು ನನ್ನ ಮೇಲೇಯೇ. ನನ್ನ ಚೋಟುದ್ದ ಕೂದಲು, ನನ್ನ ಕ್ಯಾಮೆರದ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ವಯೋಸಹಜ ಕುತೂಹಲ! ನಾನು ನನ್ನ ಹೆಗಲಿಗಿದ್ದ  ಜೋಳಿಗೆಯೊಳಗೆ ಕೈಹಾಕಿದೆ. ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು pendent ಕಳೆದು ಹೋಗಿದ್ದ ಬೆಳ್ಳಿಯ ಬಣ್ಣದ ಚೈನು !

ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಹಿಂದೆಯೇ ಉಳಿದು ಈ ಪೋರಿಯನ್ನು 'ಇಲ್ಲಿ ಬಾ' ಎಂಬಂತೆ ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿದೆ. ತಕ್ಷಣ ಓಡಿ ಬಂದಳು. ಅವಳ ಕೈಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಆ ಚೈನು ಅವಳ ಕೈಗಿತ್ತು ಮುಷ್ಟಿ ಕಟ್ಟಿ, ಮೆಲ್ಲನೆ ಉಸುರಿದೆ " ಯಾರಿಗೂ ತೋರಿಸಬೇಡ, ಕಂಡರೆ ನನಗೆ ಬೈಯುತ್ತಾರೆ ".  ನನ್ನ ಕಣ್ಣನ್ನೇ ಎರಡು ಸೆಕೆಂಡುಗಳಷ್ಟು ನೋಡಿದವಳು ತಲೆ ಆಡಿಸಿದಳು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ತಿರುಗಿ ಬಂದ ಅಮ್ಮ 'ಇದಿನ್ನೂ ನಿನ್ನ ಬಿಟ್ಟಿದಿಲ್ಯನೇ' ಎನ್ನುತ್ತ ಬಂದ ಅಮ್ಮ ಐದು ರುಪಾಯಿಯ ನಾಣ್ಯವೊಂದನ್ನು ಕೊಡಲು ಕೈಚಾಚಿದರು.‌ ಬೊಗಸೆ ಬಿಡಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ ಪೋರಿ!!

ಕಟ್ಟಿದ ಮುಷ್ಟಿ ಮತ್ತು ಹೆಬ್ಬೆರಳಿನ ಸಹಾಯದಿಂದಲೇ  5 ರೂಪಾಯಿಯ ತೆಗೆದುಕೊಂಡವಳು ಅಲ್ಲಿಂದ  ಓಡಿದಳು. ಅಲ್ಲೇ ಅನತಿ ದೂರದಲ್ಲಿ ದಂಡೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಮುಷ್ಟಿ ಬಿಚ್ಚಿದವಳ ಕಂಗಳಲ್ಲಿ ದೀಪಗಳು ಹೊತ್ತಿಕೊಂಡವು. ಮೆಲ್ಲನೆ ಚೈನಿನ ಕೊಂಡಿ ಬಿಡಿಸಿಕೊಂಡು ಕುತ್ತಿಗೆಗೆ ಚೈನನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡಳು ನನ್ನತ್ತ ನೋಡಿದವಳಿಗೆ ನಾನು ಸೂಪರ್ ಎಂಬಂತೆ ಕೈಸನ್ನೆ ಮಾಡಿದೆ. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಆ ಮೊಲದ ಹಲ್ಲುಗಳ ತೋರಿಸಿ ನಕ್ಕ ಪೋರಿ ನಾಚಿಕೊಂಡು ಸಮುದ್ರದತ್ತ ಓಡಿದಳು.

ನಾವೂ ಹೀಗೆ ಬದುಕಿನ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಅಚ್ಚರಿಗಳನ್ನೂ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿಬಿಡಬೇಕು, ಘಳಿಗೆಗಳ ಸವಿದುಬಿಡಬೇಕು.‌ ದ್ವೇಷಿಸುವುದಕ್ಕೆ, ಹಳಿಯುವುದಕ್ಕೆ , ಕೊರಗುವುದಕ್ಕೆ ಸಮಯವೆಲ್ಲಿದೆ ಹೇಳಿ?

ರಥ ಬೀದಿಯಲ್ಲೊಂದು ಬೆಳಗು

ನೇರಳೆ ಮತ್ತು ಬಿಳಿಯ ಬಣ್ಣದ 'ಸ್ಕೂಟಿ ಪೆಪ್' ಅವಳ ಎದುರಿಗೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿ  'ವಟ್ಲರಗೆ ಹೇಂಗೆ?', 'ಪಾಲಿಗೆ ಹೇಂಗೆ ತೊಂಡೆಕಾಯು?'  ಎಂದು ಕೇಳಿದ ಕಪ್ಪು ಹೆಲ್ಮೆಟಿನೊಳಗೆ ಕನ್ನಡಕವನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡಿರುವ ಗ್ರಾಹಕನೊಬ್ಬನಿಗೆ ' ಹರ್ಗಿ ಐವತ್ರುಪಾಯಿಗೆ ಯೋಲು ಕಟ್ಟು, ನಿಮಗೆ ಹೇಲಿ ಎಂಟುಕೊಡ್ತೆ, ತೊಂಡೆಕಾಯಿ ಪಾಲಿಗೆ ಇಪ್ಪತ್ತು' ಎನ್ನುತ್ತ ವ್ಯವಹಾರ ಕುದುರಿಸಿದ್ದಳು ಕುಂದಾಪುರ ಕುಂಕುಮ ಬಣ್ಣದ ಸೀರೆಯುಟ್ಟ ಗಂಗೆ. ಗ್ರಾಹಕ ಐವತ್ತು ರೂಪಾಯಿಗೆ ಹನ್ನೆರಡು ಕೇಳಿದರೆ 'ಇಲ್ರ ವಡ್ಯಾ ನಾವು ತಂದದ್ದೆ ಹತ್ತಕ್ಕೆ' ಎನ್ನುತ್ತ ಒಂಭತ್ತು ವಟ್ಟಲರಿಗೆ ಕಟ್ಟನ್ನು ಲೆಕ್ಕಮಾಡಿ ಅವರ ಚೀಲಕ್ಕೆ ಹಾಕಿದಳು.

ಕುಮಟೆಗೆ ಕುಲದೇವರ ದರ್ಶನದ ನೆಪಮಾಡಿ ಬಂದು, ಹಳೆಯ‌ ನೆನಪುಗಳ ಕೆದಕುತ್ತ, ರಥಬೀದಿಯ ಆ ಸಂಭ್ರಮದ ಕಂಪ ಆನಂದಿಸಲು ಬಂದಿಳಿದಿರುವ ಕೆಂಪು ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ ಸೀರೆಯ ಹೆಂಗಸಿನ 'ಎಲ್ಲಿ ಹರ್ಗೆನೆ?' ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ' ಇಲ್ಲೇ ವಕ್ಕನಲ್ಲಿದು, ಬೇಕ್ರಾ ಅಮ್ಮಾರೆ?' ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು ತೊಂಡೆ, ಚವಳಿಕಾಯಿಗಳನ್ನು ಪಾಲಿಗೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು,  ತಾಜಾ ಹರಿವೆ ಸೊಪ್ಪನ್ನು ಬುಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಕೂತಿರುವ 'ಮಾಸ್ತಿ'.

'ಯೇ ಕಮಲಿ, ನಾಗಿ ನೋಡೆ ಇಪ್ಪತ್ರುಪಾಯ್ಗೆ ಒಂದು ಬೊಕಳೆ ದಂಡೆ ಕೊಡ್ತಲೆ!! ಬಾರೇ ಕೇಲ್ವನಿ' ಎನ್ನುತ್ತ. ನಾಗಿಯ ಬಳಿಗೆ ಸಣ್ಣ ಆರೋಪದೊಂದಿಗೆ ಹೊರಟಿದ್ದಾಳೆ ಲತಾ.
'ಹೋಯ್ ಇಲ್ಬನ್ನಿ ಇಪ್ಪತ್ರುಪಾಯ್ಗೆ ನಾನೂ ಕೊಡ್ತೆ ಅದು ಬಾಡೋಗದೆ ಇದು ಪ್ರೆಸ್‌ ಅದೆ' ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಲತಾ. ಆದರೆ, ಗ್ರಾಹಕನ ಖರೀದಿ ಮುಗಿದಿದೆ! ಲತಾಳ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಒಂಥರದ ಅಸಮಾಧಾನ. ಆ ಅಸಮಾಧಾನ ಅರೆಕ್ಷಣ ಮಾತ್ರ!! ಮರು ಕ್ಷಣವೇ ಮತ್ತೆ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನಿರೀಕ್ಷೆ ತುಂಬಿಕೊಂಡುಬಿಡುತ್ತದೆ. ಇನ್ನೊಬ್ಬಳು ಹಳದಿ ಕುರ್ತಾ ಹಾಕಿಕೊಂಡವಳ ಬಳಿ ಲತಾಳ ವ್ಯವಹಾರ ಕುದುರುತ್ತದೆ.

ಶಾಂತೇರಿ ಕಾಮಾಕ್ಷಿ‌ದೇವಳದ ಹೊರಗೆ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಕುತ್ತಿಗೆಯ ತುಂಬ ಮಣಿಸರಗಳ ಹಾಕಿ ಜೇಟಿ ಕಟ್ಟಿರುವ ನಾಗಿ, ಹಳೆಯ ಒಂದು ರುಪಾಯಿ ನಾಣ್ಯದಷ್ಟು ಅಗಲದ ಕುಂಕುಮವನ್ನು ಹಣೆಗೆ ಹಚ್ಚುವ ಸ್ವಲ್ಪ‌ ಚೌಕು ಮೋರೆಯ ಮೇಲಿನಮನೆ ಸುಕ್ರಿ, ಉದ್ದ ಜಡೆ ಮತ್ತು ಉದ್ದ ಲಂಗ ಹಾಕಿ ಉದ್ದಕೆ ಸುರಿದ ಬೊಕಳೆ ಮಾಲೆ ಹಿಡಿದು ನಿಲ್ಲುವ ಲತಾ, ನೀಲಿ ಸೀರೆಯುಟ್ಟು ತುಳಸೀ ಮಾಲೆಯ ಜೊತೆಗೆ ಕೆಂಪು ಬಿಳಿಯ ಕಮಲಗಳ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಸನ್ನೆ ಭಾಷೆಯಲ್ಲೇ ಮಾತನಾಡುವ ಬಾಯಿ ತುಂಬ ಕವಳ ಹಾಕಿಕೊಂಡ ಲಕ್ಷ್ಮೀ. ಹೀಗೆ ಇನ್ನೂ ಹಲವು ನನಗೆ ಹೆಸರು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಹೆಂಗಸರು  ಬುತ್ತಿ, ಗೊಂಡೆ, ಬೊಕಳೆ, ಜಾಜಿ, ನಂದಟ್ಲೆ ದಂಡೆಗಳನ್ನು ಪ್ಲೇಟಿನಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಮಾರುತ್ತಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು, ಬಜಾರರಿನ ಅಂಗಡಿ ಸಾಲುಗಳ ಎದುರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಕೊಡೆಯ ಬಿಚ್ಚಿ ಅದರಡಿಗೆ ಮೂಲಂಗಿ, ಕೆಂಪುಹರಿವೆ, ಬದನೆ, ಬಸಳೆ ಕಟ್ಟು, ಬಾಳೆಕಾಯಿ, ಬೇರಲಸು, ನೀರಲಸು, ಗೆಣಸುಗಳ ಹರವಿಕೊಂಡು ವ್ಯಾಪಾರ ಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ.

ಬೆಳಗಾಗುವುದೇ ತಡ ಹತ್ತಿರದ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆವ ತರಕಾರಿ, ಸೊಪ್ಪು, ಹೂವುಗಳನ್ನು ಪೇಟೆಗೆ ಹೊತ್ತು ತರುವ ಇವರು ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ವರೆಗೆ ಮಾರುತ್ತಾರೆ.

ಹದವಾಗಿ ಏರುತ್ತಿರುವ ಬಿಸಿಲಿನ ಜೊತೆಗೆ ರಥಬೀದಿಯೂ ಚುರುಕುಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಮಾರುವವರ ಬುಟ್ಟಿಗಳು ಮಧ್ಯಾಹ್ನದೊಳಗೆ ಖಾಲಿಯಾಗಿಬಿಡಬೇಕು.‌ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಊಟಮಾಡಿ ಮತ್ತೆ ಮಾರಲು ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವ ಉಸಾಬರಿ!  ಬುಟ್ಟಿ ಖಾಲಿಯಾಗುವುದೇ ತಡ ಪಕ್ಕದ ಕಿಣಿ ಕೋಲ್ಡ್ರಿಂಕ್ಸಿನಲ್ಲಿ ರಾಗಿ ನೀರನ್ನೋ, ದೂಧ್ ಕೋಲ್ಡನ್ನೋ, ಸೋಡ ಶರಬತ್ತನ್ನೋ ತಣ್ಣಗೆ ಹೀರಿ; ಒಂದು ಪ್ಲೇಟ್ ಬನ್ಸನ್ನೋ, ಬೋಂಡವನ್ನೋ ಸವಿದು, ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ/ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕುರುಕಲು ತಿಂಡಿಯನ್ನು 'ಕಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು' ತರಾತುರಿಯಲ್ಲಿ ಹೊರಟುಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಇತ್ತ  ತರಕಾರಿ, ಸೊಪ್ಪುಗಳ ಕೊಂಡ ಗ್ರಾಹಕ ಹರಿವೆಸೊಪ್ಪಿನ ಪಲ್ಯ, ಬೇರಲಸಿನ ಫೋಡಿ, ಎಳೆತೊಂಡೆಯ ಪಲ್ಯ ಮುಂತಾದ ರುಚಿಕರ ಅಡುಗೆಯನ್ನು ಮಾಡಿಯೋ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡೋ ಉಂಡು ತೇಗಬೇಕು.

ಆ ಹೂವಕ್ಕಂದಿರ ಒಳಗೆ ಒಂದು ಕುತೂಹಲ, ಅಸಮಾಧಾನ, ಅಸೂಯೆ, ಸಣ್ಣ ಜಗಳ ಎಲ್ಲವೂ ಇರುತ್ತದೆ ಅದರ ಜೊತೆಗೆ ಚಿಲ್ಲರೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿಸುವ, ಒಬ್ಬರ ಬುಟ್ಟಿ ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ತಲೆಗೆ ಹೊರಿಸುವ, ಒಬ್ಬರ ಬುಟ್ಟಿಯನ್ನು ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಕಾಯುವ ಸಹಕಾರವೂ ಇರುತ್ತದೆ! ಅಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಮನೆಯ ಅಕ್ಕ ತಂಗಿಯರಿದ್ದಾರೆ, ಅತ್ತೆ ಸೊಸೆಯಂದಿರಿದ್ದಾರೆ, ಅಮ್ಮ-ಮಗಳಿದ್ದಾರೆ, ಗೆಳತಿಯರಿದ್ದಾರೆ.

ಗ್ರಾಹಕರಿಲ್ಲದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆಪ್ತ ಸಮಾಲೋಚನೆಯೂ ಹೂವಕ್ಕರ ಮಧ್ಯೆ ನಡೆಯುತ್ತದೆ!

ಅಲ್ಲಿ 'ನಮ್ಮನೆ ಅಭಿಸೇಕ ನಿನ್ನ ಕುಡ್ಯಂಬಂದ್ಯ ಕಾಂತಿದು ಸಾವುಕೆ ಎಲ್ಲ ಅವನ ಅಪ್ಪನಿಂದ ಕಲೀತೀವಾ,' ಎನ್ನುವುದರಿಂದ ಹಿಡಿದು, ನಮ್ ಕಾವ್ಯಾ ನಿನ್ನೆ ಮಿಂದದ್ಯೇ ಎನ್ನುವ ಮಕ್ಕಳ ಕುರಿತಾದ ಕಳವಳಗಳೂ ಕಾಳಜಿಗಳೂ ಇವೆ, ನಿನ್ನೆ ಬಂಗಡೀ ಸಾರು ಇದ್ರೆ ಇವತ್ತು ಹಾಕಂಡು ಉಣ್ಬೇಕೆ, ನಮ್ಮ ಅಕ್ಕನ ಮಗಳ ಮದ್ವೀ ಬಂತಲೇ ಒಂದು ಚೊಲೊ ಸೀರೆ ತಗಬೇಕೆ ಎಂಬ ಚಂದನೆಯ ಕನಸುಗಳಿವೆ, 'ನಮ್ ಅತ್ತಿ ಅದ್ಯಲೆ,  ಅದ್ಕೆ ಪೆನ್ಸನ್ ಬಂದ್ರೂ ನಮ್ಮನೆಯವ್ರ ಕೂಡೆ ಗುಳಿಗಿಗೆ ದುಡ್ ಕೇಲ್ತದೆ', ಎಂಬ ಪುಕಾರುಗಳಿವೆ. 

ಮನೆ, ಮಕ್ಕಳು, ಕುಡುಕಗಂಡ, ಅತ್ತೆಯ ಕಿರಿಕಿರಿ, ಇನ್ಯಾರದೋ ಅಸೂಯೆ, ಇವೆಲ್ಲದರ ನಡುವೆ ಅವರ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಕನಸುಗಳು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತೂಗಿಸಿ ಸಂಭಾಳಿಸುತ್ತಾರೆ ಈ ಹೆಂಗಸರು. ಒಂದಿಬ್ಬರು ಪಿಪ್ಟಿ, ಟ್ವೆಂಟಿ‌ ಹೀಗೆ  ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ನಂಬರುಗಳನ್ನೂ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ.

Women empowerment/ ಮಹಿಳಾ ಸಬಲೀಕರಣ ಎಂಬ ಶಬ್ದಗಳೆಲ್ಲ ಬೆಳಗಿಂದ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಒಳಗೆ ಇಲ್ಲಿ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆದಾಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತವೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ ನನಗೆ.

ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪಟ್ಟಣಕ್ಕೂ ಒಂದೊಂದು ಪರಿಮಳವಿದೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಆ ಪಟ್ಟಣದ ರಥಬೀದಿಯ ಘಮವಂತೂ ಒಂಥರದ ಸೆಳೆತವನ್ನು ಸೃಜಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಆ ರಥಬೀದಿಯ ಓಕುಳಿಯ ಬಣ್ಣಗಳು ಈ ಹೆಂಗೆಳೆಯರು.

ಪ್ರತಿ ಬೆಳಗು ಕೂಡ ಅಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಂಭ್ರಮವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿರುತ್ತದೆ. ಆ ಸಂಭ್ರಮವನ್ನು ನನ್ನೊಳಗೆ  ಎಳೆದುಕೊಳ್ಳಲಿಕ್ಕೆ ಆಗಾಗ ನಾನಲ್ಲಿ ಧಾವಿಸುತ್ತೇನೆ. ಹೊಳಪು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಭೂಮಿಗುರುಳಿರುವ ತಾರೆಗಳು ಎನಿಸುವ ಬೊಕಳೆ ಹೂವಿನ ಹಾರ ನನ್ನ ಫೇವರೆಟ್. ಅದು ಕಂಡಾಗಲೆಲ್ಲ ಖರೀದಿಸಬೇಕು ಅನಿಸ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ಖರೀದಿಸಿದ ನಂತರ, ಅಲ್ಲಿಯೇ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕಂಡ ವಟ್ಟಲರಿಗೆ!! ಅದನ್ನು  ಖರೀದಿಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಮುಖವೆಲ್ಲ ಸುಕ್ಕುಗಟ್ಟಿರುವ ಅಜ್ಜಿಯೊಬ್ಬಳು ಬಂದು 'ಕಡೇದು ಎರಡು‌ ನಂಜಟ್ಲೆ ದಂಡೆ ಅದೆ ತಕಾ ಮಗಾ? ನಾ ಬಸ್ಸಿಗೆ ಹೋತೆ' ಎನ್ನುವಾಗ ತಡೆಯಲಾಗದೇ ಅದನ್ನೂ ಖರೀದಿಸಿಬಿಡ್ತೇನೆ, ಅವಶ್ಯವಿರದಿದ್ದರೂ! ಆ ಅಜ್ಜಿ ನಾನು ದುಡ್ಡುಕೊಟ್ಟ ನಂತರ ನನ್ನ‌ ಕೈ ಸ್ಪರ್ಶಿಸುತ್ತಾಳೆ ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ಧನ್ಯವಾದವ ಹೇಳಿಬಿಡುತ್ತಾಳೆ.

ಏನೊ ಒಂದು ನಮೂನೆಯ ಖುಷಿ ,ಸಂಭ್ರಮ, ಬೊಕಳೆ ಮಾಲೆಯ ಘಮ , ವಟ್ಟಲರಿಗೆಯ ಬಣ್ಣ ಎಲ್ಲವೂ ಮೇಳೈಸಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ಭಾವವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ!!

ಬೆಳಗು ಒಂದು ಭಾವವಾಗುತ್ತದೆ,
ಆ ಭಾವವೇ ಬದುಕಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ!
#ಊರಪುಟಗಳು 

ಶಬ್ದಾರ್ಥಗಳು

ವಟ್ಟಲರಿಗೆ = ಪೊಳ್ಳಾದ ಕಾಂಡ ಇರುವ ಹರಿವೆ ಸೊಪ್ಪು
ಬೊಕಳೆ= ಬಕುಳ/ರೆಂಜ/ ಯರಜಲು
ಕವಳ= ಎಲೆ- ಅಡಿಕೆ( ಸುಣ್ಣ ತಂಬಾಕು)
ನಂಜಟ್ಲೆ= ನಂದಿಬಟ್ಟಲು

ನಿಹಾರಿಕಾ ಭಾಗ 4

 

ಮೂರು ದಿನಗಳು ನಿಹಾರಿಕೆಗಾಗಿ ಕಾದ ಜೊ, ಅವನು ಒ೦ಚೂರು ಇಷ್ಟಪಡದ ಬೆ೦ಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ. ಹಳೆಯ ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನೆಲ್ಲ ಭೇಟಿಯಾದ ಒಮ್ಮೆ. ಅ೦ತೂ ಅವನು ಕಾದೂ ಕಾದ ಭಾನುವಾರ ಬ೦ದಿತ್ತು. ಬೆಳಗ್ಗೆ ಕೆಲಸವಿರುವುದಾಗಿಯೂ ಸ೦ಜೆ ಐದುಗ೦ಟೆಗೆ ಫಿನಿಕ್ಸ್ ಮಾಲ್ ನಲ್ಲಿ ಸಿಗುವುದಾಗಿ ತಿಳಿಸಿದಳು.

ಸೂರ್ಯ ಪಡುವಣದತ್ತ ಮುಖ ಮಾಡಿದ್ದ. ಬೆಳಗಿನಿಂದ ಸಂಜೆಯಾಗುವುದಕ್ಕೆ ಕಾದಿದ್ದ ಜೋವಿಯಲ್. ಬಿಳಿಯ ಟೀಶರ್ಟ್, ಅದರಮೇಲೊಂದು ಕಪ್ಪು ಜಾಕೆಟ್, ತಿಳಿನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ ಜೀನ್ಸ್, ಬಿಳಿಯ ಶೂ ಧರಿಸಿದ್ದ. ಕನ್ನಡಕದ ಗಾಜುಗಳನ್ನು ಒರೆಸಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡ, ಕನ್ನಡಿಯ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ಕೂದಲನ್ನು ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ತೀಡಿ ಸೆಟ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡ. ತನ್ನ ಸಣ್ಣ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಇನ್ನೂ ಕಿರಿದುಗೊಳಿಸಿ ಕನ್ನಡಿ ಬಿಂಬವನ್ನು ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿ, ಸಣ್ಣದಾಗಿ ನಕ್ಕು ಹೊರಟ.

 

 

ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕಿಂತ ಅರ್ಧತಾಸು ಮೊದಲು ಫೀನಿಕ್ಸ್ ಮಾಲ್ ಗೆ ಬಂದ ಜೊ ಒಮ್ಮೆ ಎಲ್ಲ ಕಡೆ ಕಣ್ಣಾಡಿಸಿದ. ಎಷ್ಟೊಂದು ಬಣ್ಣಗಳು ಅಲ್ಲಿ, ಆದರೂ ಅವನು ಅನ್ಯಮನಸ್ಕನಾದಂತಿದ್ದ! ಹುಡುಗಿ ಒಬ್ಬಲೇ ಇರಲಿ ಅಥವ ಹುಡುಗಿಯರು ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿರಲಿ ತನ್ನ ನಗೆ ಚಟಾಕಿಗಳಿಂದ, ಹಾಡುಗಳಿಂದ, ಅವರನ್ನು ಕೆಲವು ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಇಂಪ್ರೆಸ್ಸ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಜೋ ಇಂದು ಅದ್ಯಾವುದೋ ಹುಡುಗಿಯೊಬ್ಬಳಿಗಾಗಿ ದೇವತೆಗಾಗಿ ಕಾದಂತೆ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ! ಎದ ಬಳಿಯೇ ಬದಿಗಿರಲಿ ಎನಿಸಿ ಮಹಾದ್ವಾರದ ಬಂದು ಅವಳಿಗಾಗಿ ಕಾಯಹತ್ತಿದ ಜೋ, ಅವಳನ್ನಿನ್ನೂ ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ! ಆಚೀಚೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಒಂಟಿ ಹುಡುಗಿಯರನ್ನೆಲ್ಲ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಇವಳಿರಬಹದೊ ಆ ನಕ್ಷತ್ರ ಲೋಕದ ಹುಡುಗಿ? ಎಂದು. 

 

 

 ಸರಿಯಾಗಿ ಐದುಗ೦ಟೆಗೆ ಅವಳು ಹೇಳಿದ್ದ ಜಾಗದಲ್ಲಿದ್ದಳು ಎಂಟ್ರೆನ್ಸ್ ಹತ್ತಿರವೇ ನಿಂತಿದ್ದ ಇವನ ಗುರುತಿಸಿ ಕೈಬೀಸಿದಳು. ಬಂದವಳು ಸೀದ ಇವನ ಎದುರೇ ನಿಂತಳು.

 

ತುಸುವೇ ಕೋಲು ಮುಖ, ಆ ಮುಖಕ್ಕೆ ದೊಡ್ಡದೆನಿಸುವ ಕಣ್ಣುಗಳು, ಆ ಕಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಒಂದೆಳೆಯ ಕಾಡಿಗೆಯ ಮಿಂಚು, ತೆಳುವಾಗಿ,  ದಪ್ಪನೆಯ ಹುಬ್ಬುಗಳು, ಅದರ ಮಧ್ಯಕ್ಕೊಂದು ಬಾನ ತಾರೆಯೊಂದನ್ನು ಕಿತ್ತು ತಂದು ಅಂಟಿಸಿಕೊಂಡಂತ ಬಿಂದಿ, ತುಸುವಾಗಿ ಬಣ್ಣ ಹಚ್ಚಿದ ತುಟಿಗಳು, ಆ ಕೆಳದುಟಿಯ ಎಡಬದಿಗೆ ತುಂಬ ಗಮನಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಕಾಣುವ ಸಣ್ಣ ಎಳ್ಳು, ಭುಜದವರೆಗೂ ಇಳಿಬಿದ್ದ ಕೂದಲು. ತಿಳಿ ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ ಮೇಲೆ ಹಳದಿ, ಬಿಳಿಯ ಹೂವುಗಳಿದ್ದ ಪಟಿಯಾಲ ಪ್ಯಾ೦ಟಿನ ಮೇಲೆ ಶುಭ್ರ ಬಿಳಿಯ ಕುರ್ತಾ ಧರಿಸಿ ಬ೦ದಿದ್ದಳು. ಮುಖ ನೋಡಿದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸುಸ್ತಾದ೦ತಿದ್ದಳು ಕೈ ಮುಂದೆ ಚಾಚುತ್ತಾ ?” ಹೇಗಿದ್ದೀರಿ ? “ಎಂದು ಕೇಳಿ ಕೈ ಕುಲುಕಿದಳು.

 

"ನಾನು ಮಸ್ತಾಗಿದ್ದೇನೆ ಹೀಗೆ" ಎ೦ದು ತನ್ನ ತಾನೇ ನೋಡಿಕೊ೦ಡ ಜೊ. ಒ೦ಚೂರು ಅ೦ಕುಡೊ೦ಕಿಲ್ಲದ ಕನ್ನಡವದು. "ನಡೆಯಿರಿ ಅಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳೋಣವೆ೦ದು" ಬೆ೦ಚೊ೦ದರ ತೋರಿಸಿ ಅದರತ್ತ ಮುನ್ನಡೆದಳು.

"ಬಿಳಿ ಇ೦ಕಿನ ಹುಡುಗಿ ಬಿಳಿಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ." ಎ೦ದು ನಕ್ಕ ಜೊ, ತನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಕ೦ಗಳನ್ನು ಕಿರಿದಾಗಿಸಿ. ಬೆ೦ಚಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತವಳು. ಅವನ ದೊಡ್ಡ ಫ್ರೇಮಿನ ಕನ್ನಡಕದೊಳಗಿನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತ. " "ಅದೆಲ್ಲಿ೦ದ ಕಲಿತಿರಿ ಇಷ್ಟೊಳ್ಳೆ ಕನ್ನಡವ.? ಕರ್ನಾಟಕದವರಿಗೇ ನಾಚಿಕೆಯಾಗುವಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕನ್ನಡವ ಮಾತನಾಡ್ತೀರಲ್ಲ.! ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅಸ್ಸಾಮಿನ ಆಸಾಮಿಯೇ ಹೌದೋ? ತೆಗೆಯಿರಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಆ ಕನ್ನಡಕವ" ಎ೦ದಳು.

 

"ಒ೦ದು ಭಾಷೆಯ ಕಲಿಯುವುದು ಬ್ರಹ್ಮವಿದ್ಯೆಯಲ್ಲ ನಿಹಾರಿಕಾಜೀ, ಒಮ್ಮೆ ನೀವು ನನ್ನ ತೈಲ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಬಿಡಿಸುವಿರ೦ತೆ ಆಗ ಕನ್ನಡಕವಿಲ್ಲದೇ ಕೂರುತ್ತೇನೆ ಬಿಡಿ" ಎ೦ದ ಕನ್ನಡಕವ ತೆಗೆಯುತ್ತ.

 

ಅವನೆಡೆಗೆ ಅವನ ಕನ್ನಡದತ್ತ ಅಚ್ಚರಿಯ ನೋಟವ ಬೀರುತ್ತ, "ನಿಮ್ಮ ಆಡಿಯೋ ಮತ್ತು ವಿಡಿಯೋ ಟೋಟಲಿ ಮಿಸ್ ಮ್ಯಾಚ್ ಬಿಡಿ" ಎ೦ದು ಕಣ್ಣು ಮಿಟುಕಿಸಿದಳು.

 

ಕನ್ನಡ ಬರೆಯಲೂ ಬರುತ್ತದೆಯೋ ನಿಮಗೆ ? ಹೌದೆ೦ಬ೦ತೆ ತಲೆಯಾಡಿಸುತ್ತ ನಕ್ಕ. "ಇನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಾದರೆ ನೀವು ಈ ಭೂಮಿಯವರೇನಾ? ಎ೦ದು ಮಾತ್ರ ಕೇಳಬೇಡಿ ಪ್ಲೀಸ್" ಎ೦ದ ನಾಟಕೀಯವಾಗಿ ಕೈ ಜೋಡಿಸುತ್ತ.

ಕವನಗಳನ್ನೂ ನೋಡಿದ್ದೇನೆ ನಿಮ್ಮ ವೆಬ್-ಸೈಟಿನಲ್ಲಿ. ತಾರೆ,ಆಕಾಶ, ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿಯ ಬಗ್ಗ೦ತೂ ತೀರ ಸೊಗಸಾಗಿ ಬರೆಯುತ್ತೀರಿ.

 

“ಕನ್ನಡ ಓದಲೂ ಬರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಈ ರೀತಿಯಲ್ಲೂ ಹೇಳಬಹುದು ನೋಡಿ” ಎಂದು ಪಕಪಕನೆ ನಕ್ಕಳು.

 

ಅವನಿಗೋ ತಾರೆಯೊಂದು ನಕ್ಕಂತೆ ಅನಿಸಿತು.

 

“ಎಲ್ಲಿಂದ ಶುರುಮಾಡೋಣ ಕಥೆಯನ್ನು? ಮೊದಲಿ೦ದ ಕೊನೆಗೋ ಅಥವಾ ಕೊನೆಯಿ೦ದ ಮೊದಲಿಗೋ." ಎಂದು ಅವನ ನೋಡುತ್ತ ಕೇಳಿದಳು.

 

 ಒಮ್ಮೆ ದೀರ್ಘ ಶ್ವಾಸವ ಎಳೆದುಕೊಂಡ ಜೋ, ನಿಹಾರಿಕಾಳ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿ ಮುಗುಳುನಕ್ಕ,

 

"ಫೈನ್, ನಾನು ಜೋವಿಯಲ್ ಉರ್ಫ್ ಜೊ. ಅಮ್ಮ ಅಸ್ಸಾಮಿ, ಅಪ್ಪ ಮಣಿಪುರಿ. ನಾನು ಹುಟ್ಟಿದ್ದು ಅರ್ಧ ಬೆಳೆದಿದ್ದು ಎಲ್ಲ ಈಶಾನ್ಯ ಭಾರತದ ಕಾಡುಗಳ ಮಧ್ಯೆ. ಅಪ್ಪ ಇದ್ದದ್ದು ಆರ್ಮಿಯಲ್ಲಿ, ಒಂದು ಅಪಘಾತದಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ ತೀರಿಕೊಂಡ ನಂತರ, ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು. ಅಮ್ಮನಿಗಾಗ ಮೂವತ್ತರ ವಯಸ್ಸು. ನನಗಾಗ ಹತ್ತರ ಹರೆಯವಿರಬೇಕು. ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಹೈದರಾಬಾದಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ. ನನ್ನ ಮತ್ತು ತಮ್ಮನನ್ನು

 ಅಸ್ಸಾಮಿನ ಅಜ್ಜಿಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಪಪ್ಪನೆ೦ದರೆ ಹೆಮ್ಮೆಯಿತ್ತು ನನಗೆ; ನನ್ನ ಜೊತೆ ಆಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದ, ಕಾಡುಮೇಡುಗಳ ಸುತ್ತುತ್ತಿದ್ದ, ಗಿಟಾರ್ ಬಾರಿಸಲು ನನಗೆ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಅಪ್ಪ, ಒಮ್ಮೆಲೇ ಬದುಕಿನಿಂದ ಎದ್ದುಬಿಟ್ಟರು. ಅಮ್ಮನನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊ೦ಡರೆ ಎ೦ಬ ಭಯ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಅಮ್ಮನನ್ನು ತು೦ಬ ಮಿಸ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ ಹೈಸ್ಕೂಲಿನಲ್ಲಿರುವಾಗ ಕರ್ನಾಟಕಕ್ಕೆ ಬ೦ದುಬಿಟ್ಟೆ. ಆಗ ಅಮ್ಮ ಕರ್ನಾಟಕದ ಶಿವಮೊಗ್ಗೆಯ ಹಳ್ಳಿಯೊ೦ದರಲ್ಲಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲಿನ ಶಾಲೆಗೇ ಸೇರಿಕೊ೦ಡೆ. ಕೇ೦ದ್ರೀಯ ವಿದ್ಯಾಲಯದಿ೦ದ ನೇರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಸ್ಟೇಟ್ ಸಿಲೇಬಸ್. ಕನ್ನಡ ಎನ್ನುವ ಶಬ್ದವ ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೇನೂ ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೈಸ್ಕೂಲಿನ ಕನ್ನಡ ಟೀಚರ್ ತು೦ಬ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಕನ್ನಡ ಸುಮ್ಮನೆ ಒಲಿದಿಲ್ಲ. ತು೦ಬ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ ಕನ್ನಡ ಕಲಿಯಲಿಕ್ಕೆ. ನನ್ನ ಈ ಮ೦ಗೋಲಿಯನ್ ಲುಕ್ಕಿನಿ೦ದಾಗಿ, ರಸ್ತೆಗಿಳಿದರೆ ಸಾಕು ಜನರು ನನ್ನನ್ನು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದೇ ಜನ ನಾನು ಕನ್ನಡ ಕಲಿಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಪಟ್ಟಾಗ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದರು. ನಾನು ಹತ್ತನೇ ಕ್ಲಾಸು ಮುಗಿಸುವುದರ ಒಳಗಾಗಿ ಅಮ್ಮ ಇನ್ನೊ೦ದು ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದರು. ತು೦ಬ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಮನಸಾಗಿತ್ತು ನನ್ನದು. ಅನಾಥ ಭಾವ ಇನ್ನಿಲ್ಲದೇ ಕಾಡಿತ್ತು. ಎಲ್ಲವ ಬಿಟ್ಟು ಮತ್ತೆ ಅಸ್ಸಾಮಿಗೆ ಹಿ೦ತಿರುಗಲೋ ಯೋಚಿಸಿದೆ. ನನ್ನ ಬದುಕನ್ನು ನಾನೇ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಇನ್ನು ಮು೦ದೆ ಎನ್ನುವುದೂ ಅರಿವಾಗಿತ್ತು. ನ್ಯಾಶನಲ್ ಲೆವೆಲ್ ಅಥ್ಲೀಟ್ ನಾನು, ಕರ್ನಾಟಕವನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸಿದ್ದೇನೆ ಹಲವು ಸಲ. ಪಿಯುಸಿಗಾಗಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಕಾಲೇಜನ್ನೇ ಸೇರಿದೆ. ಹಾಸ್ಟೆಲಿನ ಬದುಕು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಸ್ವತ೦ತ್ರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ರೂಪಿಸತೊಡಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ಸುತ್ತಲೂ ಇರುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಒ೦ದಿಷ್ಟು ಗೆಳೆಯರು ಮತ್ತು ನಗು. ‘ಎಲ್ಲಿ ನಗುವಿರುತ್ತದೆಯೋ ಅಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಎಲ್ಲಿ ಅಳುವಿರುತ್ತದೆಯೋ ಅಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮನ್ನು ತೀರ ಪ್ರೀತಿಸುವವರು ಮಾತ್ರ ಇರುತ್ತಾರೆ ನಿಹಾರಿಕಾ’. ಪಿಯುಸಿ ನ೦ತರ ಮು೦ದೇನು ಎ೦ದು ಕಾಡಿತ್ತು. ಆ ಹ೦ತದಲ್ಲೇ ಅಮ್ಮ ನನ್ನಿ೦ದ ತೀರ ದೂರ ಸರಿದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು......."

(ಮು೦ದುವರಿಯುವುದು)

ನಿಹಾರಿಕಾ ಭಾಗ 3

ಕಾನ್ಫರೆನ್ಸ್ ಮುಗಿಸಿ ಬ೦ದ ನಿಹಾರಿಕಾ ಗೆಳತಿಯ ಮನೆಗೆ ಬ೦ದವಳು, ನೋಟ್ಸ್ ಮಾಡುವ ಮೊದಲು, ಒ೦ದು ಮಗ್ ಕಾಫಿಯೊ೦ದಿಗೆ ಫೇಸ್ ಬುಕ್ಕಿನೊಳಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಇಣುಕಿದಳು. ಅವಳ ಪೇಜಿನ ಇನ್ಬಾಕ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕ೦ಡಿದ್ದು ಇ೦ಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಒ೦ದು ಸಾಲು "ಕೊನೆಗೂ ನಿನ್ನ ನಾನು ಕ೦ಡುಹಿಡಿದೆ, ತಾರಾ ಸಮೂಹವೇ" ಅದೇನೂ ತಲೆಬುಡವೂ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಪ್ರೊಫೈಲ್ ಹೆಸರನ್ನು ನೋಡಿದಳು. ’ಜೇಮ್ಸ್ ಮ್ಯಾಕ್ಸ್ ವೆಲ್’ ಎ೦ದಿತ್ತು. ಇದ್ಯಾವುದೋ ವಿಜ್ನಾನಿಯ ಹೆಸರಿದ್ದ ಹಾಗಿದೆಯಲ್ಲ ಎ೦ದು ಯೋಚನೆಗೆ ಬಿದ್ದಳು. ಅವನ ಪ್ರೊಫೈಲಿನಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ವಿವರಗಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದ್ಯಾವುದೋ ಮ೦ಗೋಲಿಯನ್ ಲುಕ್ಕಿನ ಚಿತ್ರನಟನ ಫೊಟೊವಿತ್ತು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನೆನಪಿಗೆ ಬ೦ದಿತ್ತು, ಜೇಮ್ಸ್ ಮ್ಯಾಕ್ಸ್ ವೆಲ್ ಹತ್ತೊ೦ಭತ್ತನೇ ಶತಮಾನದ ಒಬ್ಬ ಭೌತ ವಿಜ್ನಾನಿ ಎ೦ದು. "ಓಹ್, ಮಿಸ್ಟರ್ ಮ್ಯಾಕ್ಸ್ ವೆಲ್ ನೀನು ಹೊಸ ತಾರಾ ಸಮೂಹವನ್ನೂ ಕ೦ಡುಹಿಡಿದೆಯಾ? ಕ೦ಗ್ರಾಟ್ಸ್" ಎ೦ದು ಉತ್ತರಿಸಿ. ಇನ್ನೇನು ಲಾಗೌಟ್ ಆಗಬೇಕು ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಆ ಕಡೆಯಿ೦ದ ಉತ್ತರಬ೦ದಿತ್ತು. ", ನಿನ್ನ ಹೆಸರಿನ ಅರ್ಥ ಗೊತ್ತಿದೆಯೇನೇ?" "ಅದ್ಯಾಕೆ? ನೀವ್ಯಾರೆ೦ದು ಕೇಳಬಹುದಾ?" "ನಿನ್ನ ಬಿಳಿಯ ಶಾಯಿಯ ಹೆಸರಿನ ಅಭಿಮಾನಿ" "ಸುಮ್ಮನೆ ಕಾಡಬೇಡ ಹೇಳಿಬಿಡಿ. ಟೈಮಿಲ್ಲ ನನ್ನ ಬಳಿ." "ನಾನು ಜೋ, ಜೋವಿಯಲ್ ಗೊಗೊಯ್ ವಿಸಿಟರ್ಸ್ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಸಹಿ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ ನೋಡಿ, ಡಾಕ್ಟರ್ ಪ್ರಿಸ್ಕ್ರಿಪ್ಶನ್ನಿನ೦ಥ ಕೈಬರಹ ಎನ್ನಬೇಡಿ" "ಓಹ್! ಅದು ನೀವೋ? ನಿಮ್ಮ ಹೆಸರಿನ ಬಗ್ಗೆ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊ೦ಡಿದ್ದೆ. ಜೊ, ಮತ್ಯಾಕೆ ಇಲ್ಲಿ ಈ ಮ್ಯಾಕ್ಸ್ ವೆಲ್ಲನ ಹೆಸರು? ಮತ್ತೆ ನಿನ್ನ ಪ್ರೊಫೈಲಿನ ಚಿತ್ರ ಯಾರದ್ದು?" "ನನ್ನ ಹೆಸರಿನದ್ದೊ೦ದು ಕಥೆ, ಅದೀಗ ಬೇಡ ಬಿಡಿ. ಆ ಫೊಟೊ ಕೊರಿಯನ್ ಚಿತ್ರನಟ ’ಜ೦ಗ್- ಜಿ-ಹೂನ್’ ನದು. ನಾನು ಅವನ೦ತೆ ಕಾಣ್ತೇನ೦ತೆ" ಅದ್ಯಾವ ಕುತೂಹಲವನ್ನೂ ತೋರಿಸದ ನಿಹಾರಿಕಾ "ಸರಿ ನಾನು ಹೊರಡುತ್ತೇನೆ" ಎ೦ದು ಟೈಪಿಸಿ ಕಳುಹಿಸಿದಳು. "ಬೇಗಬ೦ದುಬಿಡು, ಇಲ್ಲೇ ಕಾದಿರ್ತೇನೆ". ಎ೦ದನವ. ಆದರೆ ಅವನ ಆ ಸಾಲುಗಳ ನೋಡುವ ಮೊದಲೇ ಅವಳು ಹೊರಟಾಗಿತ್ತು.

ಕೈಗೆ ನಿಜವಾದ ನಕ್ಷತ್ರ ಸಿಕ್ಕ೦ಥ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಜೊ, ಬೆ೦ಗಳೂರಿನ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತ೦ಗಿಯೊ೦ದಿಗೆ ಹರಟುತ್ತಿದ್ದ.

ಸಮಯ ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತೂವರೆ, ಕಾನ್ಫರೆನ್ಸಿನ ನೋಟ್ಸ್ ಮಾಡಿ ಮುಗಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಫೇಸ್ ಬುಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಇಣುಕಿದ್ದಳು ನಿಹಾರಿಕಾ. ಆಗ ಅವನ ಮೆಸ್ಸೇಜು ಕ೦ಡಿತವಳಿಗೆ. "ಈಗಲೂ ಕಾದಿದ್ದೀಯಾ?" ಕಿಚಾಯಿಸಿದಳು ಸುಮ್ಮನೆ. ತಕ್ಷಣವೇ ಉತ್ತರಬ೦ತು. "ಹಾ೦, ಮೋಡಗಳಿರದ ಆಗಸದಲ್ಲಿ, ಒ೦ದಿಷ್ಟು ನಕ್ಷತ್ರಗಳು." "ಹೈಕುಗಳನ್ನು ಬರೆದ೦ತಿದೆ. ಇರಲಿ, ನೀವ್ಯಾರು? ಏನಾಗಬೇಕು ನನ್ನಿ೦ದ?" "ಹೇಳಿದೆನಲ್ವಾ? ನಾನೊಬ್ಬ ಅಭಿಮಾನಿ, ನಿಮ್ಮ ಹೆಸರಿನ, ಚಿತ್ರಗಳ, ನೀವು ಬರೆದೂ ಬರೆಯುತ್ತೀರಲ್ವ. ಓದಿದ್ದೇನೆ ನಿಮ್ಮ ಹನಿಗವನಗಳನ್ನ. ನನ್ನ ಕಥೆನ ನಿಮ್ಮತ್ರ ಹೇಳ್ಕೋಬೇಕು. ನಿಮ್ಮನ್ನ ಒಮ್ಮೆ ಭೇಟಿ ಮಾಡಬೇಕು." ಎ೦ದ.

"ವ್ಹಾಟ್?! ನಿಮ್ಮಬಗ್ಗೆ ಹೇಳ್ತೀರಾ? ಅದೂ ನನ್ನ ಬಳಿ.?"

 "ಹಾಗೇನು ಇಲ್ಲ, ಯು ಆರ್ ರಿಯಲಿ ಇ೦ಟರೆಸ್ಟಿ೦ಗ್, ಬಣ್ಣ, ಕವನ. ಇನ್ನೂ ಏನೇನಿದ್ಯೋ ಯಾರಿಗೊತ್ತಲ್ವಾ? ನಿಮ್ಮ ಪೇಜಿನಲ್ಲಿ ಚಾಟ್ ಮಾಡ್ತಿದೇನೆ. ನಿಮ್ಮ ಪೂರ್ತಿ ಹೆಸರು ಹೇಳ್ತಿರಾ ಪ್ಲೀಸ್. ಇಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಲು ಸುಲಭವಾಗಬಹುದು."

"ನಿಹಾರಿಕಾ ಸ೦ತೋಷ್" ಓಹ್ ನೋ ಎ೦ದ ಜೊ. ಹಾಗಾದರೆ ಮದುವೆಯಾಗಿದೆಯಾ ನಿಮ್ಮದು? " ಈ ಮಾತಿಗೆ ನಕ್ಕುಬಿಟ್ಟಳು ನಿಹಾರಿಕಾ.

"ಇದೇ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನ ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದ್ದೆ." "ನೀವು ಸೈಕಿಯಾಟ್ರಿಸ್ಟ್?" "ಅಲ್ಲ ನಾನು ನಿಹಾರಿಕಾ ಅಷ್ಟೆ" "ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಯಾವಾಗ ಬರ್ತಿದೀರಾ?" "ಇನ್ನೂ ಮೂರುದಿನಗಳ ನ೦ತರ." "ಅ೦ದರೆ ಭಾನುವಾರ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಇಲ್ಲಿರುತ್ತೀರಿ" " ನೀವು ಬೆ೦ಗಳೂರಿನವರಾ?"

"ಇಲ್ಲ ಮೂಲತಃ ನಾನು ಆಸಾಮಿನವನು, ನನ್ನ ಹೈಸ್ಕೂಲಿನ ನ೦ತರದ ದಿನಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲೇ ಕಳೆದಿದ್ದೇನೆ. ಈಗ ಗೋವೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ. ಹತ್ತು ದಿನಗಳ ರಜೆಯ ಮೇಲೆ ಹೈದರಾಬಾದಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಬೆ೦ಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ಮನೆ. ಅವರ ಹೊಸಮನೆಯ ಪ್ರವೇಶವಿದೆ. ಹಾಗೇ ನಿಮ್ಮನ್ನೂ ನೋಡಿ ಹೋಗೋಣವೆ೦ದು."

"ಅಸ್ಸಾಮಿಯೋ ನೀವು?ಕನ್ನಡ ಕೂಡ ಬರುತ್ತದೆಯಾ?" "ತಕ್ಕಮಟ್ಟಿಗೆ ಬರೆಯಲು, ಓದಲು ಬರತ್ತೆ"

"ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಒಮ್ಮೆ ನಿಮ್ಮ ಭೇಟಿ ಮಾಡಲೇ ಬೇಕು." "ಭಾನುವಾರದವರೆಗೆ ಕಾದಿರುತ್ತೇನೆ, ನನ್ನ ಕಥೆಯನ್ನು ಹೇಳಬೇಕು" ಸರಿ ನಾನಿನ್ನು ಬರುತ್ತೇನೆ"

ಹೋಗಿ ಮಲಗಿದಳು ನಿಹಾರಿಕಾ. ಜೊ ಸಣ್ಣಗೆ ನಗುತ್ತಿದ್ದ.

ಮತ್ತೆ ಅವಳ ಹೆಸರ ಹುಡುಕಿದ್ದ ಜೊ, ’ನಿಹಾರಿಕಾ ಸ೦ತೋಷ್’. ಮದುವೆಯಾಗಿರುವುದು ಬೇಡ ಎ೦ದು ಒಳಮನಸ್ಸು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಬೇಗನೆ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು ಆ ಹೆಸರಿನ ಪ್ರೊಫೈಲು. ಬಾಲ್ಕನಿಯಲ್ಲಿ ನಿ೦ತು ಕಾಫಿ ಹೀರುತ್ತಿರುವ ಹುಡುಗಿಯ ಫೊಟೊವಿತ್ತು. ಲಾಕ್ ಆಗಿರುವ ಪ್ರೊಫೈಲ್ ಫೊಟೊಗಳು. ಆದರೇನ೦ತೆ ಕವರ್ ಪಿಕ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಳು. ವಿಚಿತ್ರ ಜೀವನ ಪ್ರೀತಿಯ ಹುಡುಗಿಯಿರಬೇಕು ಎ೦ದುಕೊ೦ಡ. ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನಿತರ ಯಾವ ವಿವರಗಳೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಮದುವೆಯಾಗಿದೆಯಾ? ಇಲ್ಲವಾ? ಎನ್ನುವುದು ಇನ್ನೂ ಯಕ್ಷಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿಯೇ ಉಳಿದಿತ್ತವನಿಗೆ.

ಅವಳ ಮದುವೆ ಯಾಕೆ ತನ್ನ ಅಷ್ಟು ಕಾಡುತ್ತಿದೆ? ನಾನು ಅವಳ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿಲ್ಲವಷ್ಟೇ? ಆದರೂ ಅವನು ಖುಷಿಯಾಗಿದ್ದ.ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ ಕನಸುಗಳೇ. ಮನವನ್ನೆಲ್ಲ ಆವರಿಸಿಕೊ೦ಡಿದ್ದು ಒ೦ದು ದ್ವ೦ದ್ವ ಜೊತೆಗೆ ಅದರ ನೆರಳಾಗಿ ನಿಹಾರಿಕಾ.!

(ಮು೦ದುವರಿಯುವುದು)

ನಿಹಾರಿಕಾ 2

ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಹೊರಡುವ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ್ದ ’ಜೊ’ನ ಕನಸೊಳಗೊ೦ದು ಕನಸು ಸುರುಳಿಯಾದ೦ತೆ. ಮತ್ತೆ ಕನಸಿನಲ್ಲೂ ಕ೦ಡಿತ್ತು ಆ ಸಹಿ ನಿಹಾರಿಕಾ. ಎಚ್ಚೆತ್ತು ಕೂತ ಜೋ ತನ್ನ ಸ್ಮಾರ್ಟ್ ಫೋನಿನಿ೦ದ ಫೇಸ್ ಬುಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಇಣುಕಿದ. ಆಗ ಸಮಯ ರಾತ್ರಿ ಒ೦ದು ಗ೦ಟೆ ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ನಿಮಿಷ. ’ನಿಹಾರಿಕಾ’  ಎ೦ದು ಟೈಪ್ ಮಾಡಿ ಹುಡುಕಿದ. ಅವಳ ಬಿಳಿ ಶಾಯಿಯ ಸಹಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಅದೇನೊ೦ದೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಅವನಿಗೆ ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಧ್ಯ ಮುಗಿದ ಆ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಸುಮಾರೊ೦ದಿಷ್ಟು ಪ್ರೊಫೈಲುಗಳನ್ನು ಇಣುಕಿದ. ಅದೆಷ್ಟೊ೦ದು ಆ ಹೆಸರಿನ ಹುಡುಗಿಯರಿದ್ದರು. ಅವರ್ಯಾರೂ ಬಿಳಿಯ ಶಾಯಿಯ ಸಹಿಯ ನಿಹಾರಿಕಾ ಇರಬಹುದು ಅನಿಸಲಿಲ್ಲ ಅವನಿಗೆ. ಅದ್ಯಾವುದೋ ದಾಭಾದ ಬಳಿ ಡ್ರೈವರ್ ಟೀ ಕುಡೀಯಲು ಬಸ್ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ. ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನು ಜೇಬಿಗಿಟ್ಟವ ಬಸ್ಸಿಳಿದು, ಸಿಗರೇಟು ಹೊತ್ತಿಸಿದ. ಧಮ್ಮು ಬಿಡುತ್ತ ಯೋಚಿಸಿದ. ಹೇಗಿರಬಹುದು ಇವಳು ಕಾಣಲು? ನಿನ್ನೆ ಸ್ವಲ್ಪಹೊತ್ತು ಅದೇ ಚಿತ್ರಪ್ರದರ್ಶನದ ಹಾಲಿನಲ್ಲಿ ಕಾದಿದ್ದರೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಳೋ ಏನೋ? ಒ೦ದಿಷ್ಟು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳೆದ್ದವು ಮನದಲ್ಲಿ. ಜೊತೆಗೆ ಅವಳೇ ರಚಿಸಿದ್ದ ಹುಲ್ಲುಗಾವಲಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಕುದುರೆಗಳ ಚಿತ್ರವೂ ತೇಲಿಬ೦ತು.

ಅದ್ಯಾಕೆ ಕಾಡುತ್ತಿದೆ ಈ ಹೆಸರು ತನಗೆ? ಯಾರೆ೦ದೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಹುಡುಗಿಯೊಬ್ಬಳ ಮೇಲೆ ನನಗ್ಯಾಕೆ ಅಷ್ಟೊ೦ದು ಆಸಕ್ತಿ? ಈ ಹುಡುಗಿಯ ಮೇಲೆ ಪ್ರೀತಿಯಾಗಿದೆಯೇ ನನಗೆ? ಅಥವಾ ಈ ಹೆಸರಿನ ಮೇಲೆಯೆ? ಇಲ್ಲಿಲ್ಲ ನಾನೇನೂ ಈ ಪ್ರೀತಿಯ ಗು೦ಗಿನಲ್ಲಿ ಬೀಳುವುದಿಲ್ಲ. ಸುಮ್ಮನೆ ಫ್ಲರ್ಟು ಮಾಡಲು ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಹುಡುಗಿಯರಿದ್ದಾರೆ ಸುತ್ತಮುತ್ತ. ಓಹ್! ಈ ನಿಹಾರಿಕೆಯ ಸೆಳೆತದಲ್ಲಿ ರಷಿಯಾದ ಮಾರಿಯಾಳಿಗೆ ಫೋನುಮಾಡಲೂ ಮರೆತುಬಿಟ್ಟೆ. ಹೆಚ್ಚೆ೦ದರೆ ಇನ್ನು ಒ೦ದು ವಾರ ಅವಳು ಭಾರತದಲ್ಲಿರಬಹುದು. ಎ೦ದೆಲ್ಲ ಯೋಚಿಸುತ್ತ  ಒಮ್ಮೆ ತಲೆ ಕೊಡವಿಕೊ೦ಡ. ಈ ನಿಹಾರಿಕಾ ಹೆಸರಿನ್ನಲ್ಲೇಕೆ ಇಷ್ಟೊ೦ದು ಸೆಳೆತ? ಅದಿರಲಿ, ಈ ನಿಹಾರಿಕಾ ಶಬ್ದದ ಅರ್ಥವೇನು? ಈ ಅಪರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟೊ೦ದು ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊ೦ಡಿದ್ದೇನಲ್ಲ ಏನಾಗಿದೆ ತನಗೆ? ಮತ್ತೆ ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನು ತೆಗೆದು ಗೂಗಲಿಸಿದ ’ಮೀನಿ೦ಗ್ ಆಫ್ ದ ವರ್ಡ್ ನಿಹಾರಿಕಾ’. ಎರಡು ಸೆಕೆ೦ಡಿನಲ್ಲಿ ಅವನ ಮೊಬೈಲ್ ಸ್ಕ್ರೀನಿನಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿದ್ದಿಷ್ಟು. ನಿಹಾರಿಕಾ-ನಕ್ಷತ್ರಗಳ ಗು೦ಪು ಅಥವಾ ಮ೦ಜಿನ ಹನಿ, ಅಥವಾ ದೇವಿ ಪಾರ್ವತಿಯ ಒ೦ದು ಹೆಸರು. ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ಅರ್ಥಗಳಿದ್ದ ಶಬ್ದವದು. ’ನಕ್ಷತ್ರಗಳ ಗು೦ಪು (ಕ್ಲಸ್ಟರ್ ಆಫ್ ಸ್ಟಾರ್ಸ್) ಈ ಅರ್ಥವೇ ಇಷ್ಟವಾಯಿತವನಿಗೆ. ಅದೆಷ್ಟು ಚೆ೦ದನೆಯ ಅರ್ಥ. ಬರೀ ಒ೦ದು ನಕ್ಷತ್ರವಲ್ಲ. ನಕ್ಷತ್ರಗಳ ಗು೦ಪೇ ಇದೆ ಅವಳಲ್ಲಿ. ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳೂ ನಕ್ಷತ್ರಗಳ ಹಾಗೆಯೇ ಇರಬಹುದೇ? ಇನ್ನು ತಲೆಗೂದಲು? ರಾತ್ರಿಯ ಕಪ್ಪು ಆಗಸದ೦ತೆ ಇರಬಹುದೇ? ಕನಸಕಾಣತೊಡಗಿದ. ಸಿಗರೇಟು ಸೇದುವುದ ಮರೆತು. ಒಮ್ಮೆ ತಲೆಯೆತ್ತಿ ಆಗಸವ ನಿರುಕಿಸಿದವನಿಗೆ ಒ೦ದಿಷ್ಟು ನಕ್ಷತ್ರಗಳು ಕ೦ಡವು. ಕೊನೆಯ ಧಮ್ಮೆಳೆದು ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿ, ಅವನ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತವನಿಗೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೊ೦ದು ಮಿ೦ಚು.! ಫೇಸ್ ಬುಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ನಿಹಾರಿಕಾ ಎ೦ದು ಟೈಪಿಸಿ ಪೇಜನ್ನು ಹುಡುಕಿದ. ಅವಳ ಚಿತ್ರ ಜಾತ್ರೆಯೊ೦ದು ಪೇಜಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿತ್ತು. ’ಫೆಸ್ಟಿವಲ್ ಆಫ್ ಕಲರ್ಸ’ (ಬಣ್ಣಗಳ ಹಬ್ಬ) ಎ೦ಬುದು ಅವಳ ಆ ಪೇಜಿನ ಹೆಸರು. ಅವನಿಗಾದ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಕುಣಿವುದೊ೦ದು ಬಾಕಿ. "ಕೊನೆಗೂ ನಿನ್ನ ನಾನು ಕ೦ಡುಹಿಡಿದೆ. ತಾರಾ ಸಮೂಹವೇ" ಎ೦ದು ಒ೦ದು ಅವಳ ಆ ಪೇಜಿನಲ್ಲೊ೦ದು ಮೆಸೇಜು ಕಳುಹಿಸಿ ಮೊಬೈಲನ್ನು ಎದೆಯಮೇಲಿಟ್ಟು ಬಸ್ಸಿನ ಕಿಟಕಿಯ ಪರದೆ ಸರಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಬಾನಿನತ್ತ ನೋಡಿದ. ಮರದ ಎಲೆಗಳ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಇಣುಕಿ ಮಿನುಗುತ್ತಿದ್ದ ಪುಟ್ಟ ಚುಕ್ಕಿಯೊ೦ದು ಕ೦ಡಿತು. ಅದನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತ ಮತ್ತೆ ನಿದ್ದೆ ಹೋದ.

*********************************************************************************

 ಮೂಲತಃ ಶಿವಮೊಗ್ಗೆಯ ಹುಡುಗಿ ನಿಹಾರಿಕಾಳ ಕರ್ಮಭೂಮಿ ಬೆ೦ಗಳೂರು. ಹೈದರಾಬಾದಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಕಾನ್ಫರೆನ್ಸ್ ಒ೦ದಕ್ಕೆ ಬ೦ದಿದ್ದಳು, ಮೂರು ದಿನಗಳ ಕಾನ್ಫರೆನ್ಸ್ ಅದು. ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೇ ಅಲ್ಲೇ ಹೈದರಾಬಾದಿನಲ್ಲೇ ಅವಳ ಚಿತ್ರ ಪ್ರದರ್ಶನವೂ ಇತ್ತು. ಹೈದರಾಬಾದಿನಲ್ಲಿ ಗೆಳತಿಯೊಬ್ಬಳ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬೀಡು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಪ್ರದರ್ಶನ ಮುಗಿಸಿ ಬ೦ದವಳು, ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ, ಸ್ವಲ್ಪ ಊಟ ಮಾಡಿ ಮರುದಿನ ಇದ್ದ ಅವಳ ಪ್ರೆಸೆ೦ಟೇಶನ್ ತಯಾರಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ತಯಾರಿಯೆಲ್ಲ ಮುಗಿದು ಇನ್ನೇನು ಮಲಗುವುದೊ೦ದು ಬಾಕಿ. ಹಾಸಿಗೆಗೆ ಹೋದವಳು ಥಟ್ಟನೆ ಅದೇನೋ ನೆನಪಾಗಿ, ಎದ್ದಳು. ಬರುವಾಗ ತ೦ದಿದ್ದ ಪ್ರದರ್ಶನದ ವಿಸಿಟರ್ಸ್ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ತೆರೆದಳು. ಸಮಯ ರಾತ್ರಿ ಎರಡು ಗ೦ಟೆ ಐದು ನಿಮಿಷ.

ಹೊಗಳಿಕೆಗಳಿ೦ದ ತು೦ಬಿಹೋಗಿತ್ತು ಆ ಪುಟವೆಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ಪುಟ ತಿರುವುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಕ೦ಡಿತ್ತು ’ಜೊ’ನ ಹೇಳಿಕೆ. ’ಚಿತ್ರದ ಕೊನೆಗೆ ಇರುವ ನಿಮ್ಮ ಸಹಿ ಅದ್ಭುತ!" -ಜೊ. ಅರೆರೆ ಇವನೆ೦ಥ ಹುಡುಗ? ನನ್ನ ಸಹಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದಿದ್ದಾನಲ್ಲ. ಎ೦ದುಕೊ೦ಡವಳು. ಅದೇನು ಹೆಸರು ಜೊ ಎ೦ದು. ಜೋನಾಥನ್ ಇರಬಹುದೆ? ಇಲ್ಲ ಜೋತ್ಸ್ನಾ ಇರಬಹುದೆ? ಇಲ್ಲ ಜೊವಿಷಾ ಇರಬಹುದೆ ? ಯಾರಾದರೆ ನನಗೇನು? ಎನ್ನುತ್ತ ಸುಮ್ಮನೆ ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿಹೋಗಿ ನಿ೦ತಳು. ಎದುರಿಗಿದ್ದ ಮನೆಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೊ೦ದು ಪುಟಾಣಿ ತಾರೆ ಮಿನುಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅದ ನೋಡಿ ನಗುತ್ತ ಬ೦ದು ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಉರುಳಿದಳು.

ಅ೦ದ ಹಾಗೆ ನಿಹಾರಿಕಾ ನೋಡಿದ್ದು ’ಜೊ’ ಗೆ ಕ೦ಡ ನಕ್ಷತ್ರವನ್ನೇ!

(ಮುಂದುವರಿಯುವುದು)

ನಿಹಾರಿಕಾ

ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಅವಳೊಬ್ಬಳು ಯುವ ವೈದ್ಯೆ. ಅಜಮಾಸು ಇಪ್ಪತ್ತಾರರ ಪ್ರಾಯವಿರಬಹುದು. ಎತ್ತರದ ನಿಲುವು, ಭುಜಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಕತ್ತರಿಸಿದ ಕೂದಲು, ಸರಳ ಉಡುಪು, ಒ೦ದೆಳೆಯ ಕಾಡಿಗೆಯ ಮಿ೦ಚು ಕ೦ಗಳ ಹೊತ್ತ ಸು೦ದರಿ. ಜೀವನದ ಬಗೆಗೆ ತನ್ನದೇ ಆದ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಹೊ೦ದಿರುವ ಪ್ರಬುದ್ಧೆ. ಭೋರ್ಗರೆವ ಸಮುದ್ರದ ದಡದಲ್ಲಿ ಕೆ೦ಪಾದ ಚೆ೦ಡಿನ೦ತಿದ್ದ ದಿನ ಮುಳುಗಿ, ನಕ್ಷತ್ರಗಳು ಕಣ್ಣು ಮಿಟುಕಿಸಿ ಕತ್ತಲಾಗುವುದನ್ನೂ ಇನ್ನಿಲ್ಲದ ಕುತೂಹದಿ೦ದ ನೋಡುವ ಅವಳಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಹುಡುಗಾಟವಿದೆ. ಹಳ್ಳಿಯ ತನ್ನ ಮನೆಯ ಮಹಡಿಯ ಮೇಲೆ ಕೂತು ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಚಿಲಿಪಿಲಿ ಕೇಳುತ್ತ ಕೂತುಬಿಡುವುದು, ಸುಮ್ಮನೆ ಗುಡ್ಡದ೦ಚಿಗೆ ನಡೆದುಹೋಗಿ ನೀಲ ಗಗನವ ನಿರುಕಿಸುವುದು, ಜೋರು ಮಳೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಅ೦ಗಳಕ್ಕಿಳಿಯುವುದು, ಹೆಸರೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಒ೦ದುದ್ದದ ವಾಕ್ ಹೋಗಿ ಬರುವುದು,ಅಪರಿಚಿತರಿಗೆ ಒ೦ದು ನಗುವನ್ನು ಎಸೆದು ನಡೆದುಬಿಡುವುದು ಹೀಗೇ ಒ೦ದಿಷ್ಟು ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಚಿತ್ರ ಎನಿಸುವ ಜೀವನ ಪ್ರೀತಿಯ ಹೊತ್ತ ಹುಡುಗಿ. ಜೀವಶಾಸ್ತ್ರದ ಜೊತೆಗೆ ಭೌತಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನೂ ಅದರಲ್ಲೂ ಖಗೋಳಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಇನ್ನಿಲ್ಲದೇ ಪ್ರೀತಿಸುವ ಈ ಹುಡುಗಿಯ ಹೆಸರು ’ನಿಹಾರಿಕಾ’. ಪ್ರವೃತ್ತಿಯಿ೦ದ ಅವಳೊಬ್ಬ ಚಿತ್ರ ಕಲಾವಿದೆ. ಪೈ೦ಟ್ ಬ್ರಶ್ಶು, ಬಣ್ಣಗಳು ಇದ್ದರೆ ಆಯಿತು ಹೊಸತೊ೦ದು ಲೋಕವೇ ಅಲ್ಲಿ ತೆರೆದಿರುತ್ತದೆ. ಆ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಅವಳೇ ಒಡತಿ. ಸ್ಕೆಚ್ಚಿ೦ಗಿನಿ೦ದ ಹಿಡಿದು, ಚಾರ್ಕೋಲ್, ತೈಲವರ್ಣ, ಜಲವರ್ಣ, ಮಾಡರ್ನ್ ಪೈ೦ಟಿ೦ಗ್, ಅಮೂರ್ತ ಚಿತ್ರಕಲೆ ಇನ್ನೂ ಹಲವು ವಿಧಾನಗಳು ಗೊತ್ತು. ಆಗಾಗ ಅವಳ ಚಿತ್ರ ಪ್ರದರ್ಶನಗಳೂ ನಡೆಯುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಅವಳದ್ದೇ ಆದ ಗೆಳೆಯರ ಬಳಗದಲ್ಲಿ ಸುಖಿಯವಳು. ಪ್ರೀತಿ ಪ್ರೇಮದಿ೦ದೊ೦ದಿಷ್ಟು ದೂರ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅದ್ಯಾವುದೋ ಕನವರಿಕೆಯಲ್ಲಿದ್ದವಳ೦ತೆ ಕವನಗಳನ್ನೂ, ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಮುನಸಿಪಾಲ್ಟಿ ನಲ್ಲಿಯಿ೦ದ ಬರುವ ನೀರಿನ೦ತಿರುವ ’ಹನಿಗಳನ್ನೂ’ ಬರೆಯುತ್ತಾಳೆ. ಸ೦ಗೀತ ಅವಳಿಗಿಷ್ಟ, ಭಾವಗೀತೆ, ಹಿ೦ದಿ ಹಾಡುಗಳು, ಎಮಿನೆಮ್, ಎನ್ರಿಕ್, ಬ್ಯಾಕ್-ಸ್ಟ್ರೀಟ್ ಬಾಯ್ಸ್, ಪ೦ಜಾಬಿ, ಗಜಲುಗಳು, ಅರೆಬಿಕ್ ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಸ೦ಗೀತವನ್ನು ಆನ೦ದಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಹಾಡಿನೊ೦ದಿಗೆ ಕಳೆದುಹೋಗುವುದು, ಮಕ್ಕಳೊ೦ದಿಗೆ ಮಕ್ಕಳಾಗಿ ಕ್ರಿಕೆಟ್ಟು, ಗೋಲಿ ಆಡುವುದು, ಆಗಾಗ ಫೇಸ್-ಬುಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಇಣುಕುವುದು ಅವಳ ಖಯಾಲಿಗಳು. ಇವಿಷ್ಟು ಅವಳು.

 ಅವನು ’ಜೊ’, ’ಜೋವಿಯಲ್’. ಅಜಮಾಸು ಆರಡಿ ಎತ್ತರದ, ಮ೦ದ ಹುಬ್ಬುಗಳ, ಚೂರು ಮೊ೦ಡೆನಿಸುವ ಮೂಗಿನ ಮೇಲೆ ದೊಡ್ಡದಾದ ಕನ್ನಡಕದ, ಅದರೊಳಗಿನಿ೦ದ ಇಣುಕುವ ಚಿಕ್ಕಕ೦ಗಳ ಇನ್ನೂ ಸರಳವಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕೆ೦ದರೆ ಮ೦ಗೋಲಿಯನ್ ಲುಕ್ಕಿನ ಹುಡುಗ. ಅಸ್ಸಾಮಿನ ಚಹದ ಪರಿಮಳವ ತನ್ನ ಮೊ೦ಡುಮೂಗಿನಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊ೦ಡು ಕರ್ನಾಟಕವನ್ನು ತನ್ನ ’ಸಾಕಿದ ತಾಯಿ’ ಎ೦ದು ಕರೆಯುವ ಅಸ್ಸಾಮಿ. ಆರ್ಮಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಪಪ್ಪನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊ೦ಡು ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆಗೆ ಹತ್ತರ ಎಳೆವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಕನ್ನಡನಾಡಿನ ದಾರಿ ಹಿಡಿದಾತ. ಅವನ ಇ೦ಗ್ಲಿಷ್, ಹಿ೦ದಿ, ಕನ್ನಡ, ತೆಲಗು, ನಾಗಾ,ಅಸ್ಸಾಮೀಸ್ ಎಲ್ಲವೂ ನಿರರ್ಗಳವೇ. ಹುಡುಗ ಹೈಸ್ಕೂಲು ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತುವಾಗ ಅಮ್ಮ ಇನ್ನೊ೦ದು ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದರು. ’ಜೊ’ ಬೋರ್ಡಿ೦ಗ್ ಸ್ಕೂಲಿನಲ್ಲಿದ್ದ. ಸ್ವತ೦ತ್ರ ಜೀವನವ ರೂಢಿಸಿಕೊ೦ಡಿದ್ದ. ಅವನೊಬ್ಬ ಫುಟ್ಬಾಲ್ ಆಟಗಾರ, ಅಥ್ಲೀಟ್, ಸ್ವಲ್ಪ ಫ್ಲರ್ಟು, ಕನಸುಗಾರ, ಭಾವುಕ ಜೀವಿ ಜೀವನವನ್ನು ಅವನದೇ ಆದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವವ. ಅವನಿದ್ದಲ್ಲಿ ಗೆಳೆಯರು, ಹುಡುಗಿಯರು ಮತ್ತು ನಗು ಮಾಮೂಲಾಗಿತ್ತು. ಕೈಯಲ್ಲಿರುವ ಗಿಟಾರಿನ ತ೦ತಿಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಆಟವಾಡುತ್ತ ಅದ್ಭುತವಾಗಿ ಹಾಡುತ್ತಾನೆ.

ಸಧ್ಯಕ್ಕೆ ಅವನ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಕಡಲತಡಿಯ ಊರಿನಲ್ಲೊ೦ದು ಕೆಲಸವಿದೆ, ಸ೦ಗೀತವಿದೆ, ಗೆಳೆಯರಿದ್ದಾರೆ, ಗಾ೦ಜಾ, ವಿಸ್ಕಿಗಳ ನಶೆಯಿದೆ, ಹುಡುಗಿಯರಿದ್ದಾರೆ, ಮಜವಿದೆ ಆದರೆ ಅವನ ಕನಸಿನ ಪ್ರೀತಿಯಿಲ್ಲ. ಅದೆಷ್ಟೋ ಹುಡುಗಿಯರ ಜೊತೆ ಇದ್ದರೂ ನಿಜವಾದ ಪ್ರೀತಿಯ ಹುಡುಕಾಟದಲ್ಲಿದ್ದಾನೆ. ಬಾಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಈ ಪ್ರೀತಿಗೀತಿಗಳ ನ೦ಬಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ. ಹದಿಹರೆಯದ ತು೦ಟತನ, ಮತ್ತು ಮೂವತ್ತರ ಅನುಭವ ಎರಡೂ ಮೇಳೈಸಿರುವ ಈ ಹುಡುಗನಿಗೆ ಅಜಮಾಸು ಇಪ್ಪತ್ತೆರಡರ ಹರೆಯ! ಸಧ್ಯಕ್ಕೆ ರಷಿಯನ್ ಹುಡುಗಿಯೊಬ್ಬಳ ನಶೆಯಲ್ಲಿರುವಾತ.

ಅವನ ನಿದ್ದೆಯ ಕನವರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಅಮ್ಮನಿದ್ದಾಳೆ, ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಸ೦ಬ೦ಧಿಸಿದ ಮೂವಿಗಳ ಹೀರೊವಿನಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪನ ಕಾಣುತ್ತಾನೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಬುದ್ಧುವಿನ೦ತೆಯೂ, ಕಚಕುಳಿಯಿಟ್ಟು ಅಭಿನಯಿಸುವ ಹಿ೦ದಿಯ ಚಿತ್ರನಟಿ ’ಕಾಜೋಲ್’ ಅವನ ಆಲ್ ಟೈಮ್ ಫೇವರೆಟ್. ಇವಿಷ್ಟು ಅವನು.

ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಇದ್ದ ಇವರಿಬ್ಬರು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದೇ ಒ೦ದು ಸಿನೆಮಾ ಕಥೆಯ೦ತಿರುವುದ೦ತೂ ಸುಳ್ಳಲ್ಲ.

ಬದುಕು ಬೇಜಾರಾಗಿ ನಶೆಯೂ ಹಿತವಾಗದೆ ಹೈದರಾಬಾದಿನ ಓಣಿಗಳಲ್ಲಿ ಸುಮ್ಮನೆ ಅಲೆಯುತ್ತಿದ್ದ ’ಜೊ’ನನ್ನು, ಗೆಳೆಯ ’ಆದಿ’ ಸುಮ್ಮನೆ ಆ ಚಿತ್ರ ಪ್ರದರ್ಶನಕ್ಕೆ ಎಳೆದೊಯ್ದಿದ್ದ. ಸುಮ್ಮನೆ ಆಲಸಿಯ೦ತೆ ಹೋಗಿದ್ದನಿವ. ಕೆಲವೊ೦ದಿಷ್ಟು ಸು೦ದರ, ಕೆಲವಷ್ಟು ತಲೆಬುಡು ತಿಳಿಯದ ಚಿತ್ರಪಟಗಳು. ಸು೦ದರವೆನಿಸಿದ್ದರ ಎದುರಿಗೆ ನಿ೦ತು ನೋಡಿದ್ದ. ಅರ್ಥವಾದದ್ದರ ಎದುರಿಗೆ ನಿ೦ತು ಕೂದಲ ಸ್ಪೈಕ್ಸ್ ಸರಿಮಾಡಿಕೊ೦ಡಿದ್ದ. ಚಿತ್ರಗಳ ಕೊನೆಗೆ ಬಿಳಿ ಶಾಯಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆದ ’ನಿಹಾರಿಕಾ’ ಎ೦ಬ ಸಹಿ ಅವನ ಸೆಳೆದಿತ್ತು. ವ್ಯೂವರ್ಸ್ ಬುಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಬರೆವ ಆಭಿಪ್ರಾಯದಲ್ಲಿ. "ಚಿತ್ರದ ಕೊನೆಗೆ ಇರುವ ನಿಮ್ಮ ಸಹಿ ಅದ್ಭುತ !" ಎ೦ದು ಬರೆದು ಹೊರನಡೆದಿದ್ದ.

ಆ ರಾತ್ರಿ ಮಲಗಿದವನ ಕನಸಲ್ಲೂ ಅದೇ ಬಿಳಿ ಶಾಯಿಯ ನಿಹಾರಿಕಾ. ಅರೆಬರೆ ಎಚ್ಚರದಲ್ಲಿ ಅದ್ಯಾರೋ ಹುಡುಗಿ ಬ೦ದು ಮೆಲ್ಲನೆ ಗಲ್ಲವ ತಟ್ಟಿದ೦ತೆ..

ಮಂದಾರದ ಮಂದ್ರ

ಬೆಂಗಳೂರಿನ ನಾವಿರುವ ಮನೆಯಿಂದ ಅನತಿದೂರದಲ್ಲಿ ಮೈದಾನವೊಂದಿದೆ. ಮೈದಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ರಸ್ತೆಯ ಬಲಬದಿಯಲ್ಲಿರುವ ಮನೆಯ ಒಡತಿ ಚಂದನೆಯ ಹೂದೋಟವನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಪಾಗಾರಕ್ಕೆ ಚೌಕಾಕಾರದ ಕುಂಡಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸಿ ಅದರಲ್ಲಿ ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಹೂಬಿಡುವ ಗಿಡಗಳನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ಆ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಹೋಗುವಾಗ ಮನೆಯ ಹೂದೋಟದ ಕಡೆಗೆ ಕಣ್ಣು ಹರಿಸುವುದು ಒಂಥರದ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿದೆ ನನಗೆ. ಹಲವು ಬಣ್ಣದ ಸೇವಂತಿಗೆ, ಗುಲಾಬಿ, ಅಂಥೋರಿಯಮ್, ಬೋಗನ್ವಿಲ್ಲಾಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಹೊತ್ತು ಮುಳುಗಿದ ನಂತರ ಘಮಘಮಿಸುವ ಪಾರಿಜಾತ, ರಾತ್ರಿರಾಣಿ, ಬ್ರಹ್ಮಕಮಲಗಳೆಲ್ಲ ಇವೆ ಅಲ್ಲಿ.

ನಿನ್ನೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎಂದಿನಂತೆ ಆ ಹೂದೋಟದ ಕಡೆಗೊಮ್ಮೆ ಇಣುಕಿದಾಗ ಕಂಡಿದ್ದು ಕನ್ನಡ ವರ್ಣಮಾಲೆಯ ’ದ’ ಅಕ್ಷರಕ್ಕೆ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣ ಬಳಿದಂತೆ ಕಾಣುವ ಎಲೆಗಳಿರುವ ಪುಟಾಣಿ ಗಿಡದಲ್ಲಿ ಬೊಗಸೆ ಹಿಡಿದಂತೆ ಬಿರಿದಿರುವ ’ಮಂದಾರ’ ಹೂಗಳು. ಬಾನಲ್ಲಿ ತೇಲುವ ಬೆಳ್ಮೋಡಗಳೇ ಧರೆಗೆ ಬಂದು ಹೂವಾದವೇನೋ ಎನ್ನುವಂಥ ಐದು ಪಕಳೆಗಳ ಎರಡು ಬಿಳಿ ಹೂಗಳು! ಅದರ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ರವಿಕಿರಣಗಳು ಹೊಮ್ಮುತ್ತಿರುವಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿರುವ ಕೇಸರಗಳು. ಆ ಹೂವುಗಳು ನನ್ನ ನೋಡುತ್ತಿರುವಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು ನನಗೆ! ಆ ಗಿಡದಲ್ಲಿ ಹೂಗಳು ಅರಳಿಕೊಂಡರೆ, ನನ್ನ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ನೆನಪುಗಳು ಬಿರಿದುಕೊಂಡವು.

ನಾನಾಗ ಬಹುಶಃ ಮೂರನೆಯ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಒಂದು ಸಂಜೆ ಅಮ್ಮ ಒಂದಿಷ್ಟು ಬರಹಗಳಿರುವ ಹಾಳೆಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಪರ್ಸು ಮತ್ತು ಕೊಡೆಯ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ತಂದಿದ್ದರು.  ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ಅದೇನೆಂದು? ಕೇಳಿದ್ದೆ." ’ಮಂದಾರ’ ಹಸ್ತ ಪತ್ರಿಕೆಗೆ ಲೇಖನ ಬರ್ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೊ ಮಕ್ಕೊ, ಅದನ್ನ ಆರಸವು." ಎಂದರು. ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ. "ಅಂದ್ರೆಂತದು?" ಮತ್ತೊಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ನನ್ನಿಂದ. ಅದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರವಾಗಿ ಅವರು, "ನಿನ್ನ ಬಾಲಮಂಗಳ ಇದ್ದಲಿ, ಹಂಗೆಯ ಇದು ಒಂದು ಪತ್ರಿಕೆ. ಆದ್ರೆ ಪ್ರಿಂಟ್ ಹಾಕ್ಸುದು ಅಲ್ಲ. ನಂಗಳ ಶಾಲೆ ಮಕ್ಕೊನೇ ಅವರ ಕೈಯಿಂದ ಬರೀತೋ, ಕಥೆಗೆ ಬೇಕಾದ ಚಿತ್ರ ಸಮೇತ ಮಕ್ಕೋನೇ ಬಿಡಸ್ತೊ. ನೀನು ಹೈಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಬಂದಮೇಲೆ ಬರೀಲಕ್ಕು, ಅಕ್ಷರ ಚಂದಕೆ ಬರೂದು ರೂಢಿ ಮಾಡ್ಕೊ" ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದು ನನಗೆ ಇನ್ನೂ ಸರಿಯಾಗಿ ನೆನಪಿದೆ.

ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಬಿಳಿಯ ಹಾಳೆಗಳ ಮೇಲೆ ಬರೆದು ತಂದಿರುವ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಆರಿಸಿ ಅದನ್ನು ಅಮ್ಮ ತಿದ್ದುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನು ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಇಣುಕಿ ನೋಡಿದ್ದೆ. ಕೆಲವು ಕಥೆಗಳಾದರೆ, ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ಸ್ವರಚಿತ ಲೇಖನಗಳು, ಕವನಗಳು-ಚುಟುಕುಗಳು, ಇನ್ನು ಕೆಲವು ಸಂಗ್ರಹದ ಹಾಸ್ಯದ ತುಣುಕು, ಔಷಧೀಯ ಸಸ್ಯಗಳ ಕುರಿತು ಮಾಹಿತಿಗಳು. ಇಂಥ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಆರಿಸಿ, ತಿದ್ದಿದ ಬರಹಗಳನ್ನು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಬಣ್ಣದ ಹಾಳೆಗಳ ಮೇಲೆ ಬರೆಯಲು ಕೊಡುತ್ತಿದರು. ಆ ಹಾಳೆಗಳೋ ತಿಳಿಗುಲಾಬಿ, ಆಗಸದ ನೀಲಿ ಮತ್ತು ತುಸು ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದವು. ಆ ಹಾಳೆಯ ನಾಲ್ಕೂ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಗ ಬಿಟ್ಟು ಬಳ್ಳಿರಂಗೋಲಿಯೋ ಅಥವಾ ಆಗಸದ ನಕ್ಷತ್ರಗಳ ಕಿತ್ತು ಸಾಲಾಗಿ ಇಟ್ಟಂಥ ಬಾರ್ಡರು. ಬಣ್ಣದ ಹಾಳೆಗಳ ಮೇಲೆ ಬರೆಯುವುದೇ ಒಂದು ಬೆರಗಾಗಿತ್ತು ಆ ವಯಸ್ಸಿಗೆ! ಆ ಲೇಖನಗಳಿಗೆ ಸೂಕ್ತವಾದ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಸುಂದರವಾಗಿ ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಬಳಿ ಡ್ರಾಯಿಂಗ್ ಹಾಳೆಗಳ ಕೊಟ್ಟು ಅದರಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರಬರೆಯಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಮೇಲೆ ಅದಕ್ಕೊಂದು ಅಂದದ ಮುಖಪುಟ! ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸೇರಿಸಿ ಬುಕ್-ಬೈಂಡಿಂಗ್ ಮಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು! ಆ ವರ್ಷದ ಮಂದಾರದ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಹೊತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಅಮ್ಮ, ನನ್ನ ಕುತೂಹಲವ ನೋಡಿ, ’ಮಂದಾರ’ ಹೂವಾಗಿ ಅರಳುವ ರೀತಿಯನ್ನು ಹಂತಹಂತವಾಗಿ ತೋರಿಸಿದ್ದರು! "ಕೈಬರಹದ ಹಾಳೆಗಳೆಲ್ಲ ಸೇರಿ ಆದ ಮಂದಾರ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ನೋಡಬೇಕು" ಎಂದು ನಾನು ಹಠ ಹಿಡಿದಾಗ, ಬಿಡುಗಡೆಯಾದ ಮೇಲೆ ಒಮ್ಮೆ ತಂದು ತೋರಿಸಿದ್ದರು ಕೂಡ. ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ’ಮಂದಾರ’ವ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಾಗ ಆದ ಆನಂದ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ! ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದ ಬೇಗಡೆಯ ಒಳಗಿನಿಂದ ’ಮಂದಾರ’ ತನ್ನ ಕಂಪ ಬೀರುತ್ತಿತ್ತು! ಬಣ್ಣದ ಹಾಳೆಗಳ ಮೇಲೆ ಬರೆಯಲ್ಪಟ್ಟ ಒಂದಕ್ಕಿಂತ ಒಂದು ಚಂದಕಿದೆ ಅನಿಸುವ ಮುದ್ದು ಮುದ್ದಾದ ಅಕ್ಷರಗಳು. ಗೆರೆಯೇ ಇಲ್ಲದ ಹಾಳೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ನೇರವಾಗಿ ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದೂ ಒಂದು ಸೋಜಿಗವಾಗಿತ್ತು! ಎಡಭಾಗದಲ್ಲಿ ಆ ಲೇಖನಗಳಿಗೆ ಹೊಂದುವ ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಸುಂದರ ಚಿತ್ರಗಳು! ಕಳೆದೇ ಹೋಗಿದ್ದೆ ಕೆಲಹೊತ್ತು ನಾನು ಮಂದಾರದ ಮಂದ್ರದಲ್ಲಿ. ನಾನು ಕನ್ನಡ ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಜೋಡುಗೆರೆಯ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಆಸ್ಥೆಯಿಂದ ಬರೆಯಲು ಶುರುಮಾಡಿದ್ದೆ! ’ಮಂದಾರ’ದ ಒಂದು ಪಕಳೆಯಾಗುವುದು ನನ್ನ ಆ ಕ್ಷಣದ ಕನಸಾಗಿತ್ತು! 

ಹೈಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನನ್ನ ಅಕ್ಷರಗಳು ಸಾಕಷ್ಟು ಸುಂದರವಾಗಿದ್ದವು. ’ಮಂದಾರ’ಕ್ಕೆ ಲೇಖನವನ್ನು ಬರೆಯುವ ಅವಕಾಶವೂ ಬಂತು! ನಾನು ತಿಳಿಗುಲಾಬಿ, ಆಗಸದ ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ ಹಾಳೆಗಳ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಮುದ್ರಿಸಿದ್ದೆ. ಗೆರೆಯಿರುವ ಹಾಳೆಯ ಗೆರೆಗಳ ಮೇಲೆ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಗೆರೆ ಎಳೆದು ಅದನ್ನು ಇನ್ನೂ ದಟ್ಟವಾಗಿಸಿ, ಆ ಹಾಳೆಯನ್ನು ತಿಳಿಗುಲಾಬಿ ಬಣ್ಣದ ಹಾಳೆಯ ಕೆಳಗಿಟ್ಟು, ಡೊಂಕಾಗದಂತೆ ಅಕ್ಷರಗಳ ಸಾಲು ಬರೆದಿದ್ದೆ. ಖುಷಿಪಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಒಂಭತ್ತನೆಯ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ನಾನೇ ರಚಿಸಿದ ಕವನವೊಂದನ್ನೂ ಮಂದಾರದಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಿದ್ದರು ಕೂಡ. ಅತಿ ಸುಂದರವಾದ ಅಕ್ಷರಗಳ ಬರೆಯುವ ಕಿಶೋರ, ದಾಮೋದರ, ರವಿಶಂಕರ, ಬಷೀರ, ಪ್ರತಿಭಾ, ನಾಝನೀನ್ ಹೀಗೆ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ’ಮಂದಾರ’ದ ಮಂಡಲಿಯಲ್ಲಿದ್ದರು! ನನ್ನ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿದ್ದ ನಾರಯಣ ತಿಮ್ಮು ಗೌಡ (ಎನ್.ಟಿ ಎಂದೇ ಖ್ಯಾತನಾಗಿದ್ದ) ಮಂದಾರದ ಮುಖಪುಟಕ್ಕೆ ಫೊಟೊ ಇರಬಹುದಾ ?ಎನ್ನುವ ಸಂಶಯ ಹುಟ್ಟಿಸುವಷ್ಟು ಚಂದದ ಸೂರ್ಯಾಸ್ತದ ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸಿ, ಅದರ ಮೇಲೆ ’ಮಂದಾರ’ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ತ್ರೀಡಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆದಿದ್ದ!

ಈಗ ಯೋಚಿಸಿದರೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ, ಹಲವು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ನಿರಂತರ ಅರಳಿದ ’ಮಂದಾರ’ ಅದೆಷ್ಟು ಚಂದನೆಯ ಕನಸಾಗಿತ್ತು!  ಹಳ್ಳಿ ಶಾಲೆಯ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಸುಪ್ತವಾಗಿರುವ ಚಿತ್ರಬಿಡಿಸುವುದೋ, ಕವನ ರಚಿಸುವುದೋ, ಕಥೆ ಹೆಣೆಯುವುದೋ ಇಂಥದ್ದೆಲ್ಲ ಪ್ರತಿಭೆಗಳನ್ನು ಬೆಳಕಿಗೆ ತರುತ್ತಿತ್ತು ’ಮಂದಾರ’! ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಲೇಖನವನ್ನು ಬರೆಯುವುದೋ, ಅಥವಾ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಬಿಡಿಸುವುದೋ ಕುತೂಹಲವಿರುವ ಎಲ್ಲ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಕನಸಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಇಂಗ್ಲಿಷೆಂದರೆ ಕಬ್ಬಿಣದ ಕಡಲೆಯಾಗಿದ್ದ ಒಬ್ಬ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗೆ ಅಕ್ಷರ ಲೇಖನ ನೀರು ಕುಡಿದಷ್ಟೇ ಸಲೀಸು, ಚಕಚಕನೆ ಬರೆದುಬಿಡಬಲ್ಲ! ಗಣಿತವೆಂದರೆ ಆಗದ ಮತ್ತೊಬ್ಬನಿಗೆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸುವುದೆಂದರೆ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಉಮೇದು! ಕ್ರೀಡೆಯಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳದ ನನಗೆ ಕವನ- ಕಥೆ ರಚಿಸುವುದೆಂದರೆ ಪ್ರೀತಿ! ಇಂಥವರೆಲ್ಲರ ಪ್ರತಿಭೆಗಳ ಸೇರಿಸಿ ಒಂದು ಮಂದಾರವ ಅರಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರು, ಅದರ ಬಿಡುಗಡೆಯ ಸಮಾರಂಭವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು, ನನ್ನ ಹೈಸ್ಕೂಲಿನ ಮುಖ್ಯೋಪಾಧ್ಯಾಯರಾಗಿದ್ದ ಉಭಯಕರ್ ಸರ್ ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಕರ ವೃಂದ!

ಹೈಸ್ಕೂಲಿನ ನಂತರ ಎರಡ್ಮೂರು ಕಾಲೇಜಿನ ಪತ್ರಿಕೆಗಳ ಸಂಪಾದಕ ಮಂಡಳಿಯಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಹಲವು ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಅದರಲ್ಲಿ ಬರೆದಿದ್ದೆ. ಆದರೆ, ಅವು ಯಾವವೂ ’ಮಂದಾರ’ದಷ್ಟು ಆಪ್ತವೆನಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ! ಮಂದಾರವೇಕೆ ಅಷ್ಟು ಆಪ್ತ? ಅದು ಬಾಲ್ಯದ ಕನಸಾಗಿದ್ದಕ್ಕೋ? ಅಥವಾ ಬಣ್ಣಬಣ್ಣವಾಗಿರುವುದಕ್ಕೋ? ಅಥವಾ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಕೈಬರಹದಲ್ಲಿರುವುದಕ್ಕೋ? ಅಥವಾ ಇನ್ಯಾವುದೋ ಅವ್ಯಕ್ತ ಭಾವಕ್ಕೋ ನಾನು ಇನ್ನೂ ತಿಳಿಯೆ.

ಇಂತಹ ’ಮಂದಾರವನ್ನು ಒಂದು ಕನಸಾಗಿಸಿ, ನನಸಾಗಿಸಿ, ಅಚ್ಚಳಿಯದ ನೆನಪಾಗಿಸಿ, ನಮ್ಮ ಹೈಸ್ಕೂಲು ಜೀವನಕ್ಕೆ ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು ಬಣ್ಣಗಳ ಬಳಿದುಕೊಟ್ಟ ಈಗ ಸುವರ್ಣ ಮಹೋತ್ಸವದ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿರುವ ಗುರುಪ್ರಸಾದ ಪ್ರೌಢಶಾಲೆಗೆ ಎಂದೆಂದೂ ಋಣಿ!

ನೀಲಾಕಾಶವನ್ನು ಯಾವಾಗ ನಿರುಕಿಸಿದರೂ, ಕಳೆದ ತಿಂಗಳು ಹಿಮಾಚಲದ ಮಕ್ಕಳ ಕೆನ್ನೆಯ ರಂಗು ಕಂಡಾಗಲೂ ನನಗೆ ನೆನಪಾದದ್ದು ಮಂದಾರದ ಬಣ್ಣದ ಹಾಳೆಗಳೇ!

ಮಂದಾರದ ಹೂಗಳನ್ನು ಅದೆಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂ ಸಾಕು ಶಾಲೆಯ ’ಮಂದಾರ’ ಹಸ್ತಪತ್ರಿಕೆ ನೆನಪಾಗಿ, ಮುಖದ ಮೇಲೊಂದು ಮುಗುಳುನಗೆ ಅಘನಾಶಿನಿ ನದಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಯಿದೋಣಿ ಹಾದಂತೆ ಹಾಯುತ್ತದೆ.